ၾကပ္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္က ခ်က္ေနသူမ်ား
မင္းသန္႔
က်ေနာ့္ေမြးရပ္ေျမက စင္ကာပူပါ။ အခုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ စင္ကာပူသား ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုလို႔ အံ့ၾသသြားသလား။
အဟဲ … က်ေနာ္က လူမွမဟုတ္တာ။ လူမဟုတ္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ အေနၾကာလာေတာ့ လူစိတ္ ဝင္လာတယ္ ေျပာရမယ္။
က်ေနာ့္မွာ အၾကားေတြ၊ အျမင္ေတြ ရွိေနတာကိုး ။ က်ေနာ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကိုက သူတပါး မၾကားေစခ်င္တာေတြကို အလိုလို ၾကားေနရတယ္။ သူတပါးကို ေျပာခ်င္တာေတြကိုလည္း တဖက္သူ ၾကားသြားေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးႏိုင္တဲ့ အစြမ္း က်ေနာ့္မွာ ရွိေနတယ္ေလ။ က်ေနာ့္နာမည္ 'ပီဖင္းဂိုး' ပါ။ 'မစၥတာ ပီဖင္းဂိုး' ပါ။
အင္တာနက္ဆိုတဲ့ နည္းပညာ ျမန္မာျပည္မွာ ေခတ္စားလာတာနဲ႔အမွ် က်ေနာ့္ရဲ႕ ညီေမာင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ျမန္မာျပည္အႏွံ႔မွာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔ လိုအင္ ျဖည့္စြမ္းဖို႔ ပိုပိုေရာက္လာၾကတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ တိုင္းတပါးမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြနဲ႔ ျပည္တြင္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔မိသားစုေတြ ေတြ႔ဆံု စကားေျပာႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ့္မွာ အစြမ္းရွိတယ္။ အစြမ္းကလည္း အေတာ္ထက္ေတာ့ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးက က်ေနာ္တို႔ကို မၾကည္ျဖဴႏိုင္ၾကဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕စြန္တေနရာ ၿမိဳ႕သစ္ဘက္ျခမ္းတခုက အလုပ္ရွင္ဆီမွာ တာဝန္ထမ္းရသူပါ။
အခု က်ေနာ္ေျပာျပခ်င္တာက ခင္ဗ်ားတို႔ လူသားေတြ အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္သားေတြ အေၾကာင္းပါပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ လူမဟုတ္တဲ့ စက္ပစၥည္း နည္းပညာဆိုေတာ့ ခံစားခ်က္ပိုင္း၊ အေတြးအေခၚပိုင္းဆိုင္ရာမွာ လူေတြလိုေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ၾကားသမွ်၊ သိသမွ်၊ ျမင္သမွ်ေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔ လူမ်ဳိးေတြ သိသင့္တယ္ထင္လို႔ ေဖာက္သည္ခ် ေျပာျပမယ္ စိတ္ကူးမိတယ္။
နားေထာင္ခ်င္ရဲ႕လား။
အခုပဲၾကည့္ေလ က်ေနာ့္ေရွ႕ေမွာက္မွာ က်ေနာ့္ကို ဗဟုိျပဳၿပီး ေျပာေနၾကတဲ့ အခ်ဳိ႕စကားလံုးေတြဟာ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းသလို အင္မတန္ ဘဝဆန္ၿပီး သနားစရာလည္း ေကာင္းေနတတ္ျပန္ေရာ။ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းသလို အင္မတန္ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာ ေဖာ္ေရြေနတာမ်ဳိးေတြလည္း ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ေလာကထဲက အေၾကာင္းဆိုေတာ့ ဗ်ာပါဒေတြနဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖံုဖံုပါပဲေလ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ေနာ့္ဆီကို လာၾက၊ စကားေတြ ေျပာၾကတဲ့ လူေတြဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေျခခံလူတန္းစား၊ လူလတ္တန္းစား အလႊာက လူအမ်ားစုျဖစ္ေတာ့ သူတို႔ေျပာသမွ်၊ သူတို႔ခံစားေနရသမွ်ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လူထုအသြင္သ႑ာန္အစစ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာ အေသခ်ာပါပဲ။ ေျပာျပေတာ့မယ္ေနာ္ နားေထာင္ …။
စိတ္နဲ႔ ခံစား မ်က္လံုးနဲ႔ နားေထာင္ ......။
တူ ... တူ ...... ပလိစ္ လိဖ္ ရြာမက္ေဆ့ခ်္ အဖတား သတုန္း၊ တူ … တူ … ။
“ဟာ … အကို ! ဘာႀကီးတုန္းဗ် …။ ခင္ဗ်ာဟာက ဘာသံေတြမွန္းလည္း မသိဘူး၊ ဘိုသံေတြနဲ႔ ေျပာေနတယ္”
ဖုန္းလာဆက္တဲ့ လူငယ္က အလန္႔တၾကားနဲ႔ ေျပာတာကို က်ေနာ္က ဝင္ေျပာခ်င္လိုက္တာ။ 'အဲဒါ ဗိြဳက္မက္ေဆ့ခ်္လို႔ ေခၚတယ္ကြ …၊ အဲဒီေလာက္ေတာင္ မင္း နားမလည္ဘူးလား' လို႔။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ပံုၾကည့္ရတာ အခုမွ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာ ျမင္ဖူးတဲ့ ပံုပါ။ က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ပံုမ်ား မ်က္လံုးေလးကို ကလည္ကလည္နဲ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆိုင္ရွင္အစ္ကိုႀကီးက စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ရွင္းျပတယ္။ “အဲဒါ ဗြိဳက္မက္ေဆ့ခ်္လို႔ ေခၚတယ္ကြ၊ ညီေလး ေျပာသမွ်ေတြကို မွတ္ၿပီး ညီေလးရဲ႕အေဖ ဖုန္းမွာ မွတ္ထားေပးၿပီး အသံက က်န္ေနရစ္ခဲ့မွာ၊ ေျပာစရာရွိတာသာ ေျပာလိုက္၊ ျမန္ျမန္ေျပာ”
ဆိုင္ရွင္က ေျပာဆိုေတာ႔ ေကာင္ေလးက -
“ခုနက အစ္မေရ … က်ဳပ္ေျပာတာကို ဗမာလို နားလည္မလားေတာ့ မသိဘူး၊ က်ဳပ္အေဖ ျပန္လာရင္ ေျပာေပးပါဗ်ာ၊ အိမ္က သား ဖုန္းလာဆက္တယ္လို႔…. ေနာ္ …အစ္မ၊ ဆက္ဆက္ ျပန္ေျပာလိုက္ပါဦးေနာ္၊ ပိုက္ဆံလည္း ပို႔အုံးလို႔ အေမက မွာလိုက္တယ္၊ အရင္ႏွစ္လစာလည္း မပို႔ေသးဘူး … အစ္မ၊ ဟုတ္ကဲ့ ၾကားလား အစ္မ၊ အိမ္မွာ အေႂကြးေတြနဲ႔ အတိုးနဲ႔ …၊ အေမ အေတာ္ၾကပ္ေနတယ္တဲ့ ေျပာေပးပါ"
"…. အစ္မ ….ေနာ္၊ အစ္မ …. ဟလို… အစ္မေရ…."
"ဟာ … အစ္ကို၊ သူဘာမွလည္း ျပန္မေျဖဘူး" “ညီေလး … အဲဒါက ဖုန္းထဲမွာ အလိုလိုျပန္ေျဖတဲ့ အသံကြ၊ လူမဟုတ္ဘူး”
"သိဘူးေလ” တဲ့၊ ဇလုပ္သံႀကီးနဲ႔ ေျဖပံုက။
အဲသလို အသံေတြကို က်ေနာ္ ေန႔စဥ္ ၾကားေနရပါတယ္။ ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းအရာကလည္း သိပ္အဆန္းႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ျဖစ္ရပ္ေလးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ၊ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၿခံဳငံုၿပီး ေတြးမယ္ဆိုရင္ အင္မတန္ ရင္နင့္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ လူမႈေရး နစ္နာဆံုး႐ႈံးမႈေတြ ျဖစ္ေနေစတယ္လို႔ သိျမင္လာမွာပါ။ ဒါကလည္း အလံုးစံု ခၽြတ္ၿခံဳက်မႈ လမ္းစဥ္ကို လိုက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးမွာ ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ့လို႔ ပညာတတ္အလႊာ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈ ျဖစ္ၿပီး၊ အခု ေအာက္ဆံုးက ျပည္သူ႔အလႊာမွာ လုပ္အားယိုစီးမႈ ျဖစ္ပြားေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္႔ကိုသံုးတဲ့ လူတန္းစားေတြက အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြမွာ အလုပ္သြားလုပ္ၾကတဲ႔ လူေတြ မ်ားပါတယ္။
ပိုက္ဆံမရွိလို႔ အိမ္မွာ စိတ္ဆင္းရဲေနတဲ့ အေမရဲ႕ မွာစကားကို ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ဖုန္းကတဆင့္ တိုင္းတပါးေန ဖခင္ျဖစ္သူကို ေငြလာေတာင္းရတဲ့ သားဘဝ။ ေခတ္မမွီ စာမတတ္၊ ဘာသာျခားစကား နားမလည္။ သာမန္ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ နလပိန္းတံုးေလးတေယာက္ မရဲတရဲနဲ႔ စကားလာေျပာတာလို႔ ဟာသလုပ္စရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေစ့ေစ့ေတြးရင္ေလ ... လူတေယာက္အေနနဲ႔ ...၊ လူမိသားစုတခု အေနနဲ႔ ...၊ ႏိုင္ငံသားတေယာက္ အေနနဲ႔ ...၊ အင္မတန္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူငယ္တေယာက္ အေနနဲ႔ ... သူ႔ခမ်ာ ဆံုး႐ႈံးမႈေပါင္းမ်ားစြာ ဆံုး႐ႈံးေနတယ္ဆိုတာ သိလာရလိမ့္မယ္။ ျပန္လည္ အစားထိုးမရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ပထမ ဆံုး႐ႈံးမႈက အေဝးေရာက္ေနတဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခြဲခြါေနရလို႔ ဖခင္အုပ္ထိန္းမႈ ေမတၱာရိပ္ၿမံဳကို သူ မရဘူး။ ဒုတိယ စီးပြားေရးၾကပ္တည္းတဲ့ မိသားစုမွာ လူလာျဖစ္ရတဲ့အတြက္ ပညာေရးထက္ စီးပြားေရးကို ဦးစားေပးခဲ့ရမွန္း ပညာမတတ္တဲ့ သူ႔ပံုစံက ျပေနတယ္။
မရဲတရဲ မယံုမရဲနဲ႔ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေလး ျဖစ္ေနပံုၾကည့္ရေတာ့ သူဟာ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ႏိုင္စြမ္း မရွိေအာင္ ဖန္တီးထားခံရတဲ့ က်ဥ္းၾကပ္ျခင္း စိတ္အခံကုိ ခံစားေနရမယ္လို႔ သိႏိုင္မယ္။ အမ်ားႀကီး … အမ်ားႀကီး ခင္ဗ်ားတို႔လူေတြ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ႏိုင္ငံသားေတြ သိလာ၊ ျမင္လာ၊ ခံစားလာၾကရမွာပါ။ ေၾကာက္တတ္တဲ့ လူငယ္ေတြ မ်ားေလေလ၊ ခင္ဗ်ားတို႔အနာဂတ္မွာ အေၾကာက္တရားေတြနဲ႔ စီးပိုးခံရမႈေတြ မ်ားေလေလ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ေတာ့ ေတြးေတာင္ မေတြးဝံ့ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ တကယ္ ... တကယ္။
ေဟာ … သူ႔အက်ႌေဟာင္းေလးထဲက ထုတ္လိုက္တဲ့ ဖုန္းဖိုးပိုက္ဆံ အစုတ္အျပတ္ေလးေတြကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ ႏိုင္ငံသားေတြ ဘယ္ေလာက္ ႏုံျခာ ေအာက္တန္းက်ေနရတယ္ ဆိုတာကို ကိုယ္စားျပဳေနျပန္ပါေရာလား။ စုတ္ျပတ္ျခင္း၊ ေပေရျခင္း၊ တန္ဖိုးထားမခံရျခင္း၊ လူသားအဖိုးအခ ထိုက္တန္စြာ မခံစားရျခင္း၊ ရွင္းရွင္းဆိုရရင္ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာ ခ်ဳိ(ဂ်ဳိ)နဲ႔ လားလို႔ေတာင္ ေမးရမေလာက္ေအာင္ တံုးေအာက္မွာ ျပားေန၊ ပိေနတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ဘဝေတြက ေငြ ဘယ္ကရမလဲ၊ ဒီေန႔ ဘာနဲ႔ဗိုက္္ျဖည့္မလဲ ဆိုတာနဲ႔ပဲ ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္ တကုတ္ကုတ္ဆိုတာ က်ဳပ္ ေန႔တုိင္း ျမင္ေတြ႔ေနရတာပဲ။ က်ဳပ္ ပီဖင္းဂိုးေလး ျမင္တာေတြကို ေျပာတာေနာ္။ အမွန္ခ်ည္းေျပာလို႔ စိတ္မဆိုးနဲ႔။ ေအာက္တန္းက်တယ္လို႔ အေျပာမခံခ်င္ရင္ အထက္တန္းက်တဲ့ အေနအထားမ်ဳိး ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳစားၾကေပါ့။
ေဟာ … ေဟာ … ေနာက္တေယာက္ ဝင္လာပါၿပီ။ ကေလးေတြကလည္း စိန္ဗိုလ္တင့္ တီးဝိုင္းက ပတ္ဝိုင္းမ်ားႏွယ္ က်ေနတာပဲ။ တြဲလြဲေရာ၊ ရင္ခြင္ပိုက္ေရာ၊ ထမိန္ဆြဲေရာ။ ဆိုင္ရွင္က သူ႔ႏွာေခါင္းကို ႐ႈံ႕ၿပီး အဲဒီ ခပ္ဝဝ အမ်ဳိးသမီးကို ၾကည့္လိုက္တာ သတိထားမိလိုက္တယ္။ ဧကႏၱ သူ႔ဆီက အနံ႔ျပင္းျပင္းတခုကို ရလို႔ ေနမွာေပါ႔။ ဟုတ္ပါ့၊ အေပါစား ေရေမႊးကို တပုလင္းလံုး ေလာင္းခ်လာသလား ေအာက္ေမ႔ရတယ္။ သူကလည္း လာျပန္ၿပီေသး။ ယိုးဒယားကို ဖုန္းဆက္မလို႔တဲ့။ သူ႔ေယာက္်ားဆီကို ဆိုပဲ။ က်ေနာ္ ေခၚေပးလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ခ်င္း ေျပာေနၾကတာေတာ့ အစံုပဲ။ သူ႔ေယာက္်ားက သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ႀကံဳရာက်ပန္း အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ကိုင္၊ ျမန္မာျပည္က သူ႔မိသားစုကို ပိုက္ဆံေတြ ျပန္ပို႔ၿပီး ေကၽြးေမြးေထာက္ပံ့ေနတာပါ။ သူ႔ေယာက္်ားက သူ႔သားေတြကို တဦးစီ ဖုန္းေျပာတယ္။ သူတို႔ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ အေဖျပန္လာရင္ ပါဝါရိန္းဂ်ား ဝယ္ခဲ့လို႔ မပီကလာ ေျပာတဲ့ အသံေလးကို က်ေနာ္ေတာင္ သေဘာက်တယ္။
မိန္းမဝဝႀကီးက သူ႔သားေတြအလွည့္အၿပီး သူ႔ရဲ႕ လက္ရွိစီးပြားေရး အေျခအေနေတြကို သူ႔ေယာက္်ားသိေအာင္ ရွင္းျပတယ္။ အလုပ္လုပ္ကိုင္စားဖို႔ မလြယ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေငြရွာရခက္သေလာက္ ေငြသံုးဖို႔က်ေတာ႔ ေဟာကနဲ ... ေဟာကနဲ ကုန္တတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေယာက္်ားအေနနဲ႔ အဲဒီမွာ ဘာလုပ္ရ လုပ္ရ ရေအာင္ ႀကံဖန္လုပ္ၿပီး ေနဖို႔အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ျပန္လာလို႔ကေတာ့ သားသမီးေတြ ထမင္းငတ္ဖို႔သာျပင္ထား ဆိုတဲ့အေၾကာင္း စံုေစ့ေနေအာင္ ေျပာေနပါေတာ့တယ္။ တခါတခါလည္း သူတို႔လင္မယားရဲ႕ အသံေလးေတြ တိမ္ဝင္သြားတယ္။ တခါတခါလည္း သက္ျပင္းေမာေတြ ခ်ၾကတယ္။ တခါတခါလည္း ခိခိဟိဟိနဲ႔ ရီေနၾကတယ္။ သူ႔သားေတြက သူ႔အေမမ်က္ႏွာကို တလွည့္၊ ကြန္ျပဴတာေပၚက အ႐ုပ္ေလးေတြကို တခါ ၾကည့္လိုက္နဲ႔ သေဘာက်ေနၾကတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔ေလးေတြလည္း အဖရွိရဲ႕သားနဲ႔ ေဝးေနရတဲ့ဘဝ၊ အေဝးေရာက္ အေဖကို လြမ္းေနရတဲ့ သားေတြဘဝ၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ ႀကံဳသလို၊ လွ်င္သလို ေငြရွာႏိုင္မွ ျမန္မာျပည္က သူ႔မိသားစု စားေပါက္ေခ်ာင္မယ့္ ဘဝေတြ ဆိုတာေတာ့ ျမန္မာတျပည္လုံး ႀကဳံေတြ႔ေနရေတာ့ ၾကည့္ရတာ သူတုိ႔အတြက္ သိပ္မထူးျခားသလုိပါပဲ။
ေဟာ … ေဟာ … ေနာက္မိသားစု လာပါၿပီ။ သူက်ေတာ့ ကေလးေတြကို ခ်ီလာတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္။ ကေလးေလးေတြက မိန္းကေလး အမႊာဗ်။ အသက္က သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေလးေတြ။ သူတို႔ကို ခ်ီလာတာက သူ႔အေဒၚ၊ သူတို႔အေမရဲ႕ ညီမတဲ့။ သူတို႔တူဝရီးေတြက ဟိုး…တိုင္းတပါး တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူတုိ႔ေမေမကို 'ဗီြဇက္အို'လို႔ေခၚတဲ့ အင္တာနက္ နည္းပညာနဲ႔ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား စကားေတြ ေျပာဖို႔လာၾကတာတဲ့ ။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ မသံုးဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ျမင္ေန၊ ၾကားေနရတယ္။ ကြန္ျပဴတာ မ်က္ႏွာစာမွာ ေပၚတခ်က္ ေပ်ာက္တခ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့ သူတုိ႔အေမ မ်က္ရည္ဝဲဝဲ ပံုရိပ္ေလးကို ကေလးေလးေတြက စိတ္မဝင္စားဘူး၊ အျပင္ထြက္ေဆာ့မယ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ သူ႔ညီမလုပ္သူကပဲ စကားေတြ ေျပာေနတယ္။ သူတို႔လည္း ငိုလိုက္၊ မ်က္ရည္သုတ္လုိက္နဲ႔ပါ။ ဘယ္သူ စိတ္ေကာင္းႏိုင္မွာလဲ။ မခြဲခ်င္ဘဲ ခြဲရ၊ ေတြ႔ခ်င္ရက္ မေတြ႕ရ။ ေမတၱာဘယ္ေလာက္ရွိရွိ ကြန္ျပဴတာ ဖန္သားျပင္ေပၚက ပံုရိပ္ကို သူတို႔မိခင္လို႔ အသိအမွတ္မျပဳတဲ့ ကေလးတို႔ဘဝ။
သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ဘဝေတြကိုလည္း စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ က်ေနာ္ ျမင္လိုက္ရပါေသးတယ္။ ေၾသာ္ … တိုင္းတပါးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကေလးတို႔အေမက သူရဲ႕ 'ဂ်ီေတာ့ခ္' ခ်က္ေဘာက္စ္ေပၚမွာ သူ႔ခံစားခ်က္ေလးကို ေရးတင္ထားေသးတယ္၊ 'ျပန္လာခ်င္လိုက္တာ သမီးတို႔ရယ္' တဲ့။
အဲဒီ သမီးအမႊာေလးေတြအေမခမ်ာ အိမ္ေထာင္ေရးကလည္း ကံမေကာင္းရွာဘူးဆုိပဲ။ သစၥာမရွိတဲ့ သူတို႔အေဖက ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳသြား၊ ျပည္တြင္းမွာ စီးပြားရွာဖို႔ ခက္ခဲလြန္းတဲ့အတြက္ သူတို႔အေမကလည္း ႏိုင္ငံျခားမွာ သြားအလုပ္လုပ္ေနရ၊ မတတ္သာ ဒီဘဝ ခပ္ခြါခြါေနရတဲ့ ဒီအမႊာသမီးငယ္ေလးေတြ ဘဝကို သနားလိုက္တာ။ သူတို႔ဘာသာဘာဝ စကားေလး မပီကလာ/ပီကလာနဲ႔ မၾကားတခ်က္/ၾကားတခ်က္ မ်က္ႏွာေလး ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ သူတို႔အေမရဲ႕ အေမးကို ျပန္ေျဖေနပံုမ်ား။
“ေမ့ေမ့ကို လြမ္းလား ... သမီးေလး” “ရြမ္းဒါေပါ့ ... ေမဂ်ီး” "ေမဂ်ီး ပန္ရာေနာ္၊ မီးမီးတို႔ ေမွာ္ေနမယ္ေနာ္” သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ေနရာ၊ သူတို႔အေမ မိခင္ေနရာ ခင္ဗ်ားတို႔ ဝင္ခံစားၾကည့္။ ဘယ္သူဘယ္လိုေနမလဲ ...။ ခၽြဲတတ္ကာစအရြယ္ သမီးငယ္ကို ခြဲၿပီး ဟိုး … တိုင္းတပါးမွာ သြားေနရတာဟာ ဘာေၾကာင့္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႕ထင္သလဲ ... ဘာေၾကာင္႔လဲ?
မေန႔တေန႔ကတင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ေၾကညာတယ္ေလ။ စီးပြားေရးေတြ တိုးတက္ေနပါတယ္တဲ့၊ ျပည္တြင္းမွာ အလုပ္အကိုင္ေတြ ေပါမ်ားေနပါတယ္တဲ့။ က်ဳပ္ေတာ့ ရီခ်င္လိုက္တာ။ အမႊာသမီးေလးတို႔ေရ … အဲဒီဆိုင္းဘုတ္ေတြ၊ သတင္းစာေတြ၊ ဓါတ္ပံုအေထာက္အထားေတြကို ေသခ်ာ သိမ္းထားၾကပါလို႔ပဲ ေျပာလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ သမီးတို႔ မိမရွိ၊ ဖမဲ့ဘဝနဲ႕ လူလားေျမာက္လာရေအာင္ အဓိက ဖန္တီးခဲ့တဲ့ တရားခံဟာ အဲဒီသတင္းစာေတြထဲက လူလိမ္ႀကီးေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ႀကီးျပင္းအရြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ သမီးတို႔ နားလည္လာလိမ့္မယ္လို႔သာ ေျပာခ်င္ေတာ့တယ္။
အင္း … သူတို႔ေလးေတြ ငိုမဲ့ငိုမဲ့နဲ႔ ျပန္သြားၾကၿပီ။ ကေလးတေယာက္ကို ခါးထစ္ခြင္ခ်ီ၊ ေနာက္တေယာက္ကို လက္မွာဆြဲ မ်က္ရည္တြဲလဲနဲ႔ ခြဲသြားၾကရျပန္ၿပီ။ ေစာေစာကေတြ႕ခဲ့တဲ့ သူတို႔အေမရဲ႕ ပံုရိပ္ေလးလည္း ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ေပၚက ေပ်ာက္သြားၿပီပဲ။ ေၾသာ္ … ဒါေၾကာင့္ ဟုိတေန႔က လာသြားတဲ့ ကေလးေလး တေယာက္ေျပာတာပဲ၊ သူ႔အေဖ ဘယ္မွာေနလဲလို႔ေမးရင္ အိမ္က တီဗြီႀကီးကို လက္ညႇဳိးထိုးျပတယ္တဲ့။ သူေမြးၿပီးကတည္းက သူ႔အေဖဆိုတာကို ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားျပင္မွာပဲ ျမင္ဖူးေတာ့ သူ႔အသိစိတ္ထဲမွာ သူ႔အေဖဟာ အဲဒီဖန္သားျပင္ထဲမွာ ေနတယ္လို႔ပဲ စိတ္စြဲေနတာ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ တိုးတက္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ကမၻာႀကီးေရ … ေမတၱာတို႔ ရွိပါေသာ္လည္း ေပးခြင့္၊ ခံယူခြင့္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းခြင့္မရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတို႔ဘဝကို လာၾကည့္ၾကပါအံုးလို႔သာ က်ဳပ္ ... ေအာ္ဟစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။
ေဟာ … ေဟာ … ေျပာရင္းဆိုရင္း ႏိုင္ငံပိုင္သတင္းစာႀကီးထဲ ဘယ္ေတာ႔မွမပ်က္တဲ့ မီး၊ အခု မီးပ်က္သြားျပန္ၿပီ က်ဳပ္ဘဝ ခဏတာ အေမွာင္က် အသက္ေသၿပီေပါ႔ …။ မီးျပန္လာမွ ျပန္လာေျပာျပဦးမယ္။
က်ေနာ့္ေမြးရပ္ေျမက စင္ကာပူပါ။ အခုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ စင္ကာပူသား ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုလို႔ အံ့ၾသသြားသလား။
အဟဲ … က်ေနာ္က လူမွမဟုတ္တာ။ လူမဟုတ္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ အေနၾကာလာေတာ့ လူစိတ္ ဝင္လာတယ္ ေျပာရမယ္။
က်ေနာ့္မွာ အၾကားေတြ၊ အျမင္ေတြ ရွိေနတာကိုး ။ က်ေနာ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကိုက သူတပါး မၾကားေစခ်င္တာေတြကို အလိုလို ၾကားေနရတယ္။ သူတပါးကို ေျပာခ်င္တာေတြကိုလည္း တဖက္သူ ၾကားသြားေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးႏိုင္တဲ့ အစြမ္း က်ေနာ့္မွာ ရွိေနတယ္ေလ။ က်ေနာ့္နာမည္ 'ပီဖင္းဂိုး' ပါ။ 'မစၥတာ ပီဖင္းဂိုး' ပါ။
အင္တာနက္ဆိုတဲ့ နည္းပညာ ျမန္မာျပည္မွာ ေခတ္စားလာတာနဲ႔အမွ် က်ေနာ့္ရဲ႕ ညီေမာင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ျမန္မာျပည္အႏွံ႔မွာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔ လိုအင္ ျဖည့္စြမ္းဖို႔ ပိုပိုေရာက္လာၾကတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ တိုင္းတပါးမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြနဲ႔ ျပည္တြင္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔မိသားစုေတြ ေတြ႔ဆံု စကားေျပာႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ့္မွာ အစြမ္းရွိတယ္။ အစြမ္းကလည္း အေတာ္ထက္ေတာ့ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးက က်ေနာ္တို႔ကို မၾကည္ျဖဴႏိုင္ၾကဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕စြန္တေနရာ ၿမိဳ႕သစ္ဘက္ျခမ္းတခုက အလုပ္ရွင္ဆီမွာ တာဝန္ထမ္းရသူပါ။
အခု က်ေနာ္ေျပာျပခ်င္တာက ခင္ဗ်ားတို႔ လူသားေတြ အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္သားေတြ အေၾကာင္းပါပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ လူမဟုတ္တဲ့ စက္ပစၥည္း နည္းပညာဆိုေတာ့ ခံစားခ်က္ပိုင္း၊ အေတြးအေခၚပိုင္းဆိုင္ရာမွာ လူေတြလိုေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ၾကားသမွ်၊ သိသမွ်၊ ျမင္သမွ်ေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔ လူမ်ဳိးေတြ သိသင့္တယ္ထင္လို႔ ေဖာက္သည္ခ် ေျပာျပမယ္ စိတ္ကူးမိတယ္။
နားေထာင္ခ်င္ရဲ႕လား။
အခုပဲၾကည့္ေလ က်ေနာ့္ေရွ႕ေမွာက္မွာ က်ေနာ့္ကို ဗဟုိျပဳၿပီး ေျပာေနၾကတဲ့ အခ်ဳိ႕စကားလံုးေတြဟာ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းသလို အင္မတန္ ဘဝဆန္ၿပီး သနားစရာလည္း ေကာင္းေနတတ္ျပန္ေရာ။ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းသလို အင္မတန္ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာ ေဖာ္ေရြေနတာမ်ဳိးေတြလည္း ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ေလာကထဲက အေၾကာင္းဆိုေတာ့ ဗ်ာပါဒေတြနဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖံုဖံုပါပဲေလ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ေနာ့္ဆီကို လာၾက၊ စကားေတြ ေျပာၾကတဲ့ လူေတြဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေျခခံလူတန္းစား၊ လူလတ္တန္းစား အလႊာက လူအမ်ားစုျဖစ္ေတာ့ သူတို႔ေျပာသမွ်၊ သူတို႔ခံစားေနရသမွ်ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လူထုအသြင္သ႑ာန္အစစ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာ အေသခ်ာပါပဲ။ ေျပာျပေတာ့မယ္ေနာ္ နားေထာင္ …။
စိတ္နဲ႔ ခံစား မ်က္လံုးနဲ႔ နားေထာင္ ......။
တူ ... တူ ...... ပလိစ္ လိဖ္ ရြာမက္ေဆ့ခ်္ အဖတား သတုန္း၊ တူ … တူ … ။
“ဟာ … အကို ! ဘာႀကီးတုန္းဗ် …။ ခင္ဗ်ာဟာက ဘာသံေတြမွန္းလည္း မသိဘူး၊ ဘိုသံေတြနဲ႔ ေျပာေနတယ္”
ဖုန္းလာဆက္တဲ့ လူငယ္က အလန္႔တၾကားနဲ႔ ေျပာတာကို က်ေနာ္က ဝင္ေျပာခ်င္လိုက္တာ။ 'အဲဒါ ဗိြဳက္မက္ေဆ့ခ်္လို႔ ေခၚတယ္ကြ …၊ အဲဒီေလာက္ေတာင္ မင္း နားမလည္ဘူးလား' လို႔။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ပံုၾကည့္ရတာ အခုမွ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာ ျမင္ဖူးတဲ့ ပံုပါ။ က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ပံုမ်ား မ်က္လံုးေလးကို ကလည္ကလည္နဲ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆိုင္ရွင္အစ္ကိုႀကီးက စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ရွင္းျပတယ္။ “အဲဒါ ဗြိဳက္မက္ေဆ့ခ်္လို႔ ေခၚတယ္ကြ၊ ညီေလး ေျပာသမွ်ေတြကို မွတ္ၿပီး ညီေလးရဲ႕အေဖ ဖုန္းမွာ မွတ္ထားေပးၿပီး အသံက က်န္ေနရစ္ခဲ့မွာ၊ ေျပာစရာရွိတာသာ ေျပာလိုက္၊ ျမန္ျမန္ေျပာ”
ဆိုင္ရွင္က ေျပာဆိုေတာ႔ ေကာင္ေလးက -
“ခုနက အစ္မေရ … က်ဳပ္ေျပာတာကို ဗမာလို နားလည္မလားေတာ့ မသိဘူး၊ က်ဳပ္အေဖ ျပန္လာရင္ ေျပာေပးပါဗ်ာ၊ အိမ္က သား ဖုန္းလာဆက္တယ္လို႔…. ေနာ္ …အစ္မ၊ ဆက္ဆက္ ျပန္ေျပာလိုက္ပါဦးေနာ္၊ ပိုက္ဆံလည္း ပို႔အုံးလို႔ အေမက မွာလိုက္တယ္၊ အရင္ႏွစ္လစာလည္း မပို႔ေသးဘူး … အစ္မ၊ ဟုတ္ကဲ့ ၾကားလား အစ္မ၊ အိမ္မွာ အေႂကြးေတြနဲ႔ အတိုးနဲ႔ …၊ အေမ အေတာ္ၾကပ္ေနတယ္တဲ့ ေျပာေပးပါ"
"…. အစ္မ ….ေနာ္၊ အစ္မ …. ဟလို… အစ္မေရ…."
"ဟာ … အစ္ကို၊ သူဘာမွလည္း ျပန္မေျဖဘူး" “ညီေလး … အဲဒါက ဖုန္းထဲမွာ အလိုလိုျပန္ေျဖတဲ့ အသံကြ၊ လူမဟုတ္ဘူး”
"သိဘူးေလ” တဲ့၊ ဇလုပ္သံႀကီးနဲ႔ ေျဖပံုက။
အဲသလို အသံေတြကို က်ေနာ္ ေန႔စဥ္ ၾကားေနရပါတယ္။ ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းအရာကလည္း သိပ္အဆန္းႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ျဖစ္ရပ္ေလးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ၊ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၿခံဳငံုၿပီး ေတြးမယ္ဆိုရင္ အင္မတန္ ရင္နင့္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ လူမႈေရး နစ္နာဆံုး႐ႈံးမႈေတြ ျဖစ္ေနေစတယ္လို႔ သိျမင္လာမွာပါ။ ဒါကလည္း အလံုးစံု ခၽြတ္ၿခံဳက်မႈ လမ္းစဥ္ကို လိုက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးမွာ ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ့လို႔ ပညာတတ္အလႊာ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈ ျဖစ္ၿပီး၊ အခု ေအာက္ဆံုးက ျပည္သူ႔အလႊာမွာ လုပ္အားယိုစီးမႈ ျဖစ္ပြားေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္႔ကိုသံုးတဲ့ လူတန္းစားေတြက အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြမွာ အလုပ္သြားလုပ္ၾကတဲ႔ လူေတြ မ်ားပါတယ္။
ပိုက္ဆံမရွိလို႔ အိမ္မွာ စိတ္ဆင္းရဲေနတဲ့ အေမရဲ႕ မွာစကားကို ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ဖုန္းကတဆင့္ တိုင္းတပါးေန ဖခင္ျဖစ္သူကို ေငြလာေတာင္းရတဲ့ သားဘဝ။ ေခတ္မမွီ စာမတတ္၊ ဘာသာျခားစကား နားမလည္။ သာမန္ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ နလပိန္းတံုးေလးတေယာက္ မရဲတရဲနဲ႔ စကားလာေျပာတာလို႔ ဟာသလုပ္စရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေစ့ေစ့ေတြးရင္ေလ ... လူတေယာက္အေနနဲ႔ ...၊ လူမိသားစုတခု အေနနဲ႔ ...၊ ႏိုင္ငံသားတေယာက္ အေနနဲ႔ ...၊ အင္မတန္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူငယ္တေယာက္ အေနနဲ႔ ... သူ႔ခမ်ာ ဆံုး႐ႈံးမႈေပါင္းမ်ားစြာ ဆံုး႐ႈံးေနတယ္ဆိုတာ သိလာရလိမ့္မယ္။ ျပန္လည္ အစားထိုးမရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ပထမ ဆံုး႐ႈံးမႈက အေဝးေရာက္ေနတဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခြဲခြါေနရလို႔ ဖခင္အုပ္ထိန္းမႈ ေမတၱာရိပ္ၿမံဳကို သူ မရဘူး။ ဒုတိယ စီးပြားေရးၾကပ္တည္းတဲ့ မိသားစုမွာ လူလာျဖစ္ရတဲ့အတြက္ ပညာေရးထက္ စီးပြားေရးကို ဦးစားေပးခဲ့ရမွန္း ပညာမတတ္တဲ့ သူ႔ပံုစံက ျပေနတယ္။
မရဲတရဲ မယံုမရဲနဲ႔ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေလး ျဖစ္ေနပံုၾကည့္ရေတာ့ သူဟာ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ႏိုင္စြမ္း မရွိေအာင္ ဖန္တီးထားခံရတဲ့ က်ဥ္းၾကပ္ျခင္း စိတ္အခံကုိ ခံစားေနရမယ္လို႔ သိႏိုင္မယ္။ အမ်ားႀကီး … အမ်ားႀကီး ခင္ဗ်ားတို႔လူေတြ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ႏိုင္ငံသားေတြ သိလာ၊ ျမင္လာ၊ ခံစားလာၾကရမွာပါ။ ေၾကာက္တတ္တဲ့ လူငယ္ေတြ မ်ားေလေလ၊ ခင္ဗ်ားတို႔အနာဂတ္မွာ အေၾကာက္တရားေတြနဲ႔ စီးပိုးခံရမႈေတြ မ်ားေလေလ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ေတာ့ ေတြးေတာင္ မေတြးဝံ့ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ တကယ္ ... တကယ္။
ေဟာ … သူ႔အက်ႌေဟာင္းေလးထဲက ထုတ္လိုက္တဲ့ ဖုန္းဖိုးပိုက္ဆံ အစုတ္အျပတ္ေလးေတြကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ ႏိုင္ငံသားေတြ ဘယ္ေလာက္ ႏုံျခာ ေအာက္တန္းက်ေနရတယ္ ဆိုတာကို ကိုယ္စားျပဳေနျပန္ပါေရာလား။ စုတ္ျပတ္ျခင္း၊ ေပေရျခင္း၊ တန္ဖိုးထားမခံရျခင္း၊ လူသားအဖိုးအခ ထိုက္တန္စြာ မခံစားရျခင္း၊ ရွင္းရွင္းဆိုရရင္ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာ ခ်ဳိ(ဂ်ဳိ)နဲ႔ လားလို႔ေတာင္ ေမးရမေလာက္ေအာင္ တံုးေအာက္မွာ ျပားေန၊ ပိေနတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ဘဝေတြက ေငြ ဘယ္ကရမလဲ၊ ဒီေန႔ ဘာနဲ႔ဗိုက္္ျဖည့္မလဲ ဆိုတာနဲ႔ပဲ ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္ တကုတ္ကုတ္ဆိုတာ က်ဳပ္ ေန႔တုိင္း ျမင္ေတြ႔ေနရတာပဲ။ က်ဳပ္ ပီဖင္းဂိုးေလး ျမင္တာေတြကို ေျပာတာေနာ္။ အမွန္ခ်ည္းေျပာလို႔ စိတ္မဆိုးနဲ႔။ ေအာက္တန္းက်တယ္လို႔ အေျပာမခံခ်င္ရင္ အထက္တန္းက်တဲ့ အေနအထားမ်ဳိး ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳစားၾကေပါ့။
ေဟာ … ေဟာ … ေနာက္တေယာက္ ဝင္လာပါၿပီ။ ကေလးေတြကလည္း စိန္ဗိုလ္တင့္ တီးဝိုင္းက ပတ္ဝိုင္းမ်ားႏွယ္ က်ေနတာပဲ။ တြဲလြဲေရာ၊ ရင္ခြင္ပိုက္ေရာ၊ ထမိန္ဆြဲေရာ။ ဆိုင္ရွင္က သူ႔ႏွာေခါင္းကို ႐ႈံ႕ၿပီး အဲဒီ ခပ္ဝဝ အမ်ဳိးသမီးကို ၾကည့္လိုက္တာ သတိထားမိလိုက္တယ္။ ဧကႏၱ သူ႔ဆီက အနံ႔ျပင္းျပင္းတခုကို ရလို႔ ေနမွာေပါ႔။ ဟုတ္ပါ့၊ အေပါစား ေရေမႊးကို တပုလင္းလံုး ေလာင္းခ်လာသလား ေအာက္ေမ႔ရတယ္။ သူကလည္း လာျပန္ၿပီေသး။ ယိုးဒယားကို ဖုန္းဆက္မလို႔တဲ့။ သူ႔ေယာက္်ားဆီကို ဆိုပဲ။ က်ေနာ္ ေခၚေပးလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ခ်င္း ေျပာေနၾကတာေတာ့ အစံုပဲ။ သူ႔ေယာက္်ားက သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ႀကံဳရာက်ပန္း အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ကိုင္၊ ျမန္မာျပည္က သူ႔မိသားစုကို ပိုက္ဆံေတြ ျပန္ပို႔ၿပီး ေကၽြးေမြးေထာက္ပံ့ေနတာပါ။ သူ႔ေယာက္်ားက သူ႔သားေတြကို တဦးစီ ဖုန္းေျပာတယ္။ သူတို႔ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ အေဖျပန္လာရင္ ပါဝါရိန္းဂ်ား ဝယ္ခဲ့လို႔ မပီကလာ ေျပာတဲ့ အသံေလးကို က်ေနာ္ေတာင္ သေဘာက်တယ္။
မိန္းမဝဝႀကီးက သူ႔သားေတြအလွည့္အၿပီး သူ႔ရဲ႕ လက္ရွိစီးပြားေရး အေျခအေနေတြကို သူ႔ေယာက္်ားသိေအာင္ ရွင္းျပတယ္။ အလုပ္လုပ္ကိုင္စားဖို႔ မလြယ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေငြရွာရခက္သေလာက္ ေငြသံုးဖို႔က်ေတာ႔ ေဟာကနဲ ... ေဟာကနဲ ကုန္တတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေယာက္်ားအေနနဲ႔ အဲဒီမွာ ဘာလုပ္ရ လုပ္ရ ရေအာင္ ႀကံဖန္လုပ္ၿပီး ေနဖို႔အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ျပန္လာလို႔ကေတာ့ သားသမီးေတြ ထမင္းငတ္ဖို႔သာျပင္ထား ဆိုတဲ့အေၾကာင္း စံုေစ့ေနေအာင္ ေျပာေနပါေတာ့တယ္။ တခါတခါလည္း သူတို႔လင္မယားရဲ႕ အသံေလးေတြ တိမ္ဝင္သြားတယ္။ တခါတခါလည္း သက္ျပင္းေမာေတြ ခ်ၾကတယ္။ တခါတခါလည္း ခိခိဟိဟိနဲ႔ ရီေနၾကတယ္။ သူ႔သားေတြက သူ႔အေမမ်က္ႏွာကို တလွည့္၊ ကြန္ျပဴတာေပၚက အ႐ုပ္ေလးေတြကို တခါ ၾကည့္လိုက္နဲ႔ သေဘာက်ေနၾကတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔ေလးေတြလည္း အဖရွိရဲ႕သားနဲ႔ ေဝးေနရတဲ့ဘဝ၊ အေဝးေရာက္ အေဖကို လြမ္းေနရတဲ့ သားေတြဘဝ၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ ႀကံဳသလို၊ လွ်င္သလို ေငြရွာႏိုင္မွ ျမန္မာျပည္က သူ႔မိသားစု စားေပါက္ေခ်ာင္မယ့္ ဘဝေတြ ဆိုတာေတာ့ ျမန္မာတျပည္လုံး ႀကဳံေတြ႔ေနရေတာ့ ၾကည့္ရတာ သူတုိ႔အတြက္ သိပ္မထူးျခားသလုိပါပဲ။
ေဟာ … ေဟာ … ေနာက္မိသားစု လာပါၿပီ။ သူက်ေတာ့ ကေလးေတြကို ခ်ီလာတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္။ ကေလးေလးေတြက မိန္းကေလး အမႊာဗ်။ အသက္က သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေလးေတြ။ သူတို႔ကို ခ်ီလာတာက သူ႔အေဒၚ၊ သူတို႔အေမရဲ႕ ညီမတဲ့။ သူတို႔တူဝရီးေတြက ဟိုး…တိုင္းတပါး တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူတုိ႔ေမေမကို 'ဗီြဇက္အို'လို႔ေခၚတဲ့ အင္တာနက္ နည္းပညာနဲ႔ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား စကားေတြ ေျပာဖို႔လာၾကတာတဲ့ ။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ မသံုးဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ျမင္ေန၊ ၾကားေနရတယ္။ ကြန္ျပဴတာ မ်က္ႏွာစာမွာ ေပၚတခ်က္ ေပ်ာက္တခ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့ သူတုိ႔အေမ မ်က္ရည္ဝဲဝဲ ပံုရိပ္ေလးကို ကေလးေလးေတြက စိတ္မဝင္စားဘူး၊ အျပင္ထြက္ေဆာ့မယ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ သူ႔ညီမလုပ္သူကပဲ စကားေတြ ေျပာေနတယ္။ သူတို႔လည္း ငိုလိုက္၊ မ်က္ရည္သုတ္လုိက္နဲ႔ပါ။ ဘယ္သူ စိတ္ေကာင္းႏိုင္မွာလဲ။ မခြဲခ်င္ဘဲ ခြဲရ၊ ေတြ႔ခ်င္ရက္ မေတြ႕ရ။ ေမတၱာဘယ္ေလာက္ရွိရွိ ကြန္ျပဴတာ ဖန္သားျပင္ေပၚက ပံုရိပ္ကို သူတို႔မိခင္လို႔ အသိအမွတ္မျပဳတဲ့ ကေလးတို႔ဘဝ။
သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ဘဝေတြကိုလည္း စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ က်ေနာ္ ျမင္လိုက္ရပါေသးတယ္။ ေၾသာ္ … တိုင္းတပါးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကေလးတို႔အေမက သူရဲ႕ 'ဂ်ီေတာ့ခ္' ခ်က္ေဘာက္စ္ေပၚမွာ သူ႔ခံစားခ်က္ေလးကို ေရးတင္ထားေသးတယ္၊ 'ျပန္လာခ်င္လိုက္တာ သမီးတို႔ရယ္' တဲ့။
အဲဒီ သမီးအမႊာေလးေတြအေမခမ်ာ အိမ္ေထာင္ေရးကလည္း ကံမေကာင္းရွာဘူးဆုိပဲ။ သစၥာမရွိတဲ့ သူတို႔အေဖက ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳသြား၊ ျပည္တြင္းမွာ စီးပြားရွာဖို႔ ခက္ခဲလြန္းတဲ့အတြက္ သူတို႔အေမကလည္း ႏိုင္ငံျခားမွာ သြားအလုပ္လုပ္ေနရ၊ မတတ္သာ ဒီဘဝ ခပ္ခြါခြါေနရတဲ့ ဒီအမႊာသမီးငယ္ေလးေတြ ဘဝကို သနားလိုက္တာ။ သူတို႔ဘာသာဘာဝ စကားေလး မပီကလာ/ပီကလာနဲ႔ မၾကားတခ်က္/ၾကားတခ်က္ မ်က္ႏွာေလး ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ သူတို႔အေမရဲ႕ အေမးကို ျပန္ေျဖေနပံုမ်ား။
“ေမ့ေမ့ကို လြမ္းလား ... သမီးေလး” “ရြမ္းဒါေပါ့ ... ေမဂ်ီး” "ေမဂ်ီး ပန္ရာေနာ္၊ မီးမီးတို႔ ေမွာ္ေနမယ္ေနာ္” သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ေနရာ၊ သူတို႔အေမ မိခင္ေနရာ ခင္ဗ်ားတို႔ ဝင္ခံစားၾကည့္။ ဘယ္သူဘယ္လိုေနမလဲ ...။ ခၽြဲတတ္ကာစအရြယ္ သမီးငယ္ကို ခြဲၿပီး ဟိုး … တိုင္းတပါးမွာ သြားေနရတာဟာ ဘာေၾကာင့္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႕ထင္သလဲ ... ဘာေၾကာင္႔လဲ?
မေန႔တေန႔ကတင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ေၾကညာတယ္ေလ။ စီးပြားေရးေတြ တိုးတက္ေနပါတယ္တဲ့၊ ျပည္တြင္းမွာ အလုပ္အကိုင္ေတြ ေပါမ်ားေနပါတယ္တဲ့။ က်ဳပ္ေတာ့ ရီခ်င္လိုက္တာ။ အမႊာသမီးေလးတို႔ေရ … အဲဒီဆိုင္းဘုတ္ေတြ၊ သတင္းစာေတြ၊ ဓါတ္ပံုအေထာက္အထားေတြကို ေသခ်ာ သိမ္းထားၾကပါလို႔ပဲ ေျပာလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ သမီးတို႔ မိမရွိ၊ ဖမဲ့ဘဝနဲ႕ လူလားေျမာက္လာရေအာင္ အဓိက ဖန္တီးခဲ့တဲ့ တရားခံဟာ အဲဒီသတင္းစာေတြထဲက လူလိမ္ႀကီးေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ႀကီးျပင္းအရြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ သမီးတို႔ နားလည္လာလိမ့္မယ္လို႔သာ ေျပာခ်င္ေတာ့တယ္။
အင္း … သူတို႔ေလးေတြ ငိုမဲ့ငိုမဲ့နဲ႔ ျပန္သြားၾကၿပီ။ ကေလးတေယာက္ကို ခါးထစ္ခြင္ခ်ီ၊ ေနာက္တေယာက္ကို လက္မွာဆြဲ မ်က္ရည္တြဲလဲနဲ႔ ခြဲသြားၾကရျပန္ၿပီ။ ေစာေစာကေတြ႕ခဲ့တဲ့ သူတို႔အေမရဲ႕ ပံုရိပ္ေလးလည္း ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ေပၚက ေပ်ာက္သြားၿပီပဲ။ ေၾသာ္ … ဒါေၾကာင့္ ဟုိတေန႔က လာသြားတဲ့ ကေလးေလး တေယာက္ေျပာတာပဲ၊ သူ႔အေဖ ဘယ္မွာေနလဲလို႔ေမးရင္ အိမ္က တီဗြီႀကီးကို လက္ညႇဳိးထိုးျပတယ္တဲ့။ သူေမြးၿပီးကတည္းက သူ႔အေဖဆိုတာကို ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားျပင္မွာပဲ ျမင္ဖူးေတာ့ သူ႔အသိစိတ္ထဲမွာ သူ႔အေဖဟာ အဲဒီဖန္သားျပင္ထဲမွာ ေနတယ္လို႔ပဲ စိတ္စြဲေနတာ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ တိုးတက္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ကမၻာႀကီးေရ … ေမတၱာတို႔ ရွိပါေသာ္လည္း ေပးခြင့္၊ ခံယူခြင့္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းခြင့္မရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတို႔ဘဝကို လာၾကည့္ၾကပါအံုးလို႔သာ က်ဳပ္ ... ေအာ္ဟစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။
ေဟာ … ေဟာ … ေျပာရင္းဆိုရင္း ႏိုင္ငံပိုင္သတင္းစာႀကီးထဲ ဘယ္ေတာ႔မွမပ်က္တဲ့ မီး၊ အခု မီးပ်က္သြားျပန္ၿပီ က်ဳပ္ဘဝ ခဏတာ အေမွာင္က် အသက္ေသၿပီေပါ႔ …။ မီးျပန္လာမွ ျပန္လာေျပာျပဦးမယ္။
No comments:
Post a Comment