ႏြားႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ

ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ႏိုင္ငံ့အေရးကို စိတ္ဝင္စား၏။ စိတ္ဝင္စားသည့္အတိုင္းလည္း ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္လိုေသာ စိတ္လည္းရွိ၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ နစ္နာခ်က္၊ ခံစားမႈမ်ားကို ဟစ္ေၾကးလို၏။ ဟစ္ေႂကြးၾက၏။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆိုသည္ကို တိတိက်က် မေဝဖန္တတ္ေသာ္လည္း ဤစာလံုး သံုးလံုး၌ အေျဖပါ၏။ နည္းနည္းထပ္ျဖည့္ရလွ်င္ မိမိမွလြဲ၍ အျခားေသာ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား၏ အလိုဆႏၵ၊ သူ႔ကို အထင္မေသး၊ သူ႔လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို မိမိတတ္စြမ္းသေရြ႔ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔၊ တကယ့္ေစတနာသည္ကား မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္၏။

ညီၫြတ္ေရးဟုလည္း ေျပာၾကပါသည္။ ဘယ္ေနရာ ညီၫြတ္ၾကမလဲ။ မသိသတတ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းသည္ အဆင့္ဆင့္ရွိ၏။ မ်ားျပားလွကုန္ေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းသည္ ဘယ္ေတာ့မွ တသားတည္း မျဖစ္ႏိုင္ဟု ကြၽန္ေတာ္ယံုၾကည္၏။ ကားမာတ္ ဘာေျပာေျပာ သူ႔ကိစၥသည္ ၿပီးၿပီ။ တစ္ေယာက္ထဲပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မညီၫြတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ မညီေသာကိစၥကို တတ္အားသေရြ႕ အမ်ားစု လက္ခံႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေသာ ႏိုင္ငံေရးကို ေဆာင္ရြက္သူသည္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိသူ ျဖစ္ႏိုင္၏။ တကယ့္ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္၊ နားမလည္ေသာ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကို ၿဖီးျဖန္းၿပီး မိမိပိုင္ ေရဒီယို၊ စာနယ္ဇင္း၊ တယ္လီေဗးရွင္း စသျဖင့္ ရွိသမွ် မီဒီယာမ်ားကို အသံုးခ်လိမ္လည္ေနေသာ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးမ်ားလည္းရွိ၏။ ဥပမာ- (န.အ.ဖ)။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေျပာဖူးသည္။ '' စင္ေပၚတက္ လက္ခုပ္ခ်ဴေသာ ႏိုင္ငံေရးကို ကြၽန္မ မႏွစ္သက္ေၾကာင္း''။ ဟုတ္သည္။ အခ်ိဳ႔သည္ အုပ္စုဖြဲ႔၍ လည္းေကာင္း၊ လိုအပ္လွ်င္ မိမိကိုယ္ကို ကိုယ္ရည္ေသြး၍ လည္းေကာင္း၊ အခြင့္ႀကံဳတိုင္း စင္ေပၚေရာက္တတ္၏။ ေအာ္တတ္၏။ ဒီမိုကေရစီ၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ လူသားျခင္း စာနာေထာက္ထားမႈ စသျဖင့္ ဟစ္ေႂကြး။ ၿပီးေတာ့လဲ - ပလံု … ။

တကယ္ခ်စ္သလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို (မဟုတ္ဘူး) တိုင္းျပည္ကို ၊ တိုင္းျပည္ထဲေနေနၾကရတဲ့ လူေတြကို၊ ဒုကၡသည္ေတြကို၊ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနရသူေတြကို၊ ေထာင္ထဲကလူေတြကို၊ မတည္မၿငိမ္နဲ႔ မဝေရစာ စားေနရတဲ့ လူေတြကို။ ေျပာၾကည့္ - ဘယ္နားမွာျဖစ္ျဖစ္ ၾကားေနရတာ။ "ဟိုေကာင္ အရက္ေသာက္သည္၊ ဒီေကာင္မ လင္ငယ္ေနသည္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ အလကားပါကြာ"၊ အတင္းအဖ်င္းႏွင့္ ညစ္ညမ္းေသာ စကားမ်ားကိုသာ ၾကားေနရသည္။

တိုင္းျပည္ထဲ ကုန္ၿပီလား၊ လူေကာင္း။ က်န္ပါလိမ့္ဦးမည္။ ကြၽန္ေတာ္ ယံုၾကည္၏။ အခု လူေကာင္းေတြကိုပါ အလကားလူေတြျဖစ္ေအာင္ အစိုးရက ဝါဒျဖန္႔သည္။ တိုင္းျပည္က မဆင္ျခင္။ အခ်င္းခ်င္းသာ မလိုမုန္းထားစိတ္မ်ားျဖင့္ ေခ်ာင္းေျမာင္း ဆက္ဆံေနၾက၏။ အားနည္းခ်က္ကို ရွာ၏။ ၎အေပၚ အားသာေအာင္ လုပ္၏။ အႏိုင္က်င့္၏။ ဝန္ထမ္းမ်ားက ပိုဆိုးသည္။ ဝန္ထမ္းဆိုသည့္ စကားလံုး၏ အနက္သည္ မရွိေတာ့။ ဘယ္သူ႔ဝန္ ထမ္းရမွာလဲ။ ပညာတတ္ဟု မိမိကိုယ္ကို ထင္ေသာ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာသည့္ ''မင္းစိတ္ေပါက္ေနေသာ အရာရွိဆိုးမ်ား'' ။ အမွန္ေတာ့ မင္းစိတ္မဟုတ္။ ကြၽန္စိတ္၊ သေဘာက္စိတ္။

စင္စစ္ ဘဝကို တကယ္နာက်ည္းပါက ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ဤသို႔မေနအံ့။ ေရွ႕က နစ္နာၿပီးသူေတြြကို ေလးစားလ်က္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆက္ၿပီး ဖဝါးေျခထပ္ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ဖို႔ လိုသည္။ ေသလွ်င္လည္း ေသေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ အိပ္ရင္း၊ စားရင္း၊ လမ္းေလွ်က္ရင္း၊ လဲေလ်ာင္းရင္း၊ အခ်ိန္တိုင္းတြင္ ဒီမိုကေရစီအေၾကာင္း ေတြးေတာႀကံဆ ေနသင့္သည္။ အေကာင္အထည္ေပၚေအာင္ ႀကံေဆာင္ေနသင့္သည္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဤက်င့္စဥ္ကို သိေအာင္ ႀကိဳးပမ္းလွ်က္ 'ဝိဇၨာစရဏ သမၸေႏၷာ' ျဖစ္သင့္၏။ ဤသူမ်ိဳးကို ပန္းကံုးစြပ္။

ကြၽန္ေတာ္သည္ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုမွစ၍ ဤဒီမိုကေရစီအေရးအား ေရွ႕မွေရာ၊ ေနာက္မွေရာ၊ အလယ္မွေရာ၊ ေနရာစံု ေဒသတစ္ခုတြင္ ပါဝင္ခဲ့ဖူး၏။ ယခုလည္း ေဆာင္ရြက္ဆဲ။ ေမြးရပ္၌ မေနရ။ တစ္ပါးအရပ္၌ ေန၏။ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳ၏။ သမာအာဇီဝ။ ရြာသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သည့္အေလ်ာက္ ရြာကိုမေရာက္သည္မွာ ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္၍ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥမ်ားအား မန္ေနဂ်ာကို လႊဲလွ်က္ မိသားစုႏွင့္အတူ ရြာသို႔ ေခတၲ ျပန္ခဲ့သည္။

၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္က ျဖစ္သည္။ ကမၻာေက်ာ္ေသာ ''ေရႊဝါေရာင္'' ေတာ္လွန္ေရးအၿပီးေလာက္ ျဖစ္သည္။ ပခုကၠဴမွစေသာ (သို႔မဟုတ္) ေအာင္းထားရေသာ ဆႏၵမ်ားစြာက စတင္ေသာ ဤသပိတ္သည္ ဘဝဂ္သို႔ ညံခဲ့၏။ စစ္အစိုးရ၏ ကြၽန္ေတာ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္ေသာ ႀကံ႕ဖြတ္၊ စြမ္းအားရွင္၊ အက္စ္ဘီ၊ လံုထိန္း၊ အာရ္ပီ၊ တပ္မေတာ္တပ္ရင္းအခ်ဳိ႕မွ လြဲ၍ လူသားစိတ္ရွိေသာ၊ သာသနာကို ကာကြယ္လိုေသာ သူမ်ားအားလံုး ထႂကြခဲ့ၾက၏။ လမ္းေပၚတက္ခဲ့ၾက၏။ အေသခံ၊ အက်ဥ္းခံခဲ့ၾက၏။ လူတိုင္းသိခဲ့ၾကသည့္အေၾကာင္း ။

လူဟူသည္ သစၥာေဖာက္တတ္သည္။ လုပ္အပ္ မလုပ္အပ္မသိ။ မိမိကိုယ္က်ိဳးအတြက္ တစ္ပါးသူအေၾကာင္း မစဥ္းစား၊ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ မကြဲ၊ ဆိုင္ရာခ်င္း လက္တြဲၿပီး အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ ယုတ္မာေနသူမ်ားသည္ ျပည္တြင္း၌ အလြန္ေပါ၏။ (ဤကားစကားခ်ပ္)

သံုးရစ္မွ်သာရွိေသာ ယူနီေဖာင္းဝတ္ရဲ တစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ လမ္းေလွ်ာက္ရလွ်င္လည္း ကိုယ့္ဖာသာ လူဟုထင္သူလည္း ရွိ၏။ (ဤသည္လည္း စကားခ်ပ္)

ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးကို မေထာက္ခံသူ မရွိသေလာက္။ ထားေတာ့။ ၿပီးေတာ့ … ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစု ဇာတိရြာကို ေရာက္ခဲ့ၾကသည္ေပါ့။

ရြာသည္လွ၏။ ၿမဳိ႕ထက္လွ၏။ ညေနခင္းမ်ားမွာ ထန္းရည္ေလးနည္းနည္းေသာက္၊ ေတာင္ေျခက ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ လတ္ဆတ္သည့္ ေလကို ရွဴ၊ လမ္းေလွ်ာက္၊ သဘာဝက သူ႔ဘာသူ လွၿပီးသား။
ကန္ထိပ္မွာ ေစတီ၊ ဇရပ္။ ကန္ေပၚမွာ ဘာမွမရွိ။ ေရသာရွိသည္။ ၾကည္လင္သည္။ ကန္ရဲ႕ ဟိုတစ္ဖက္မွာ ယာကြင္းမ်ားစြာ၊ သရက္ပင္ေလးငါးပင္၊ ေတာင္႐ိုး၊ ႏြားစားက်က္၊ ျမက္ခင္း။ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီဘက္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေနက ဝင္ေတာ့မည္။ စားက်က္ထဲတြင္ ဝဝၿဖိဳးၿဖိဳး အေရာင္ကလဲ ျဖဴျဖဴ၊ လွလိုက္တဲ့ ႏြား။ ဘာေတြမ်ားစားထားပါလိမ့္။ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီႏြားႀကီးနား ကပ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမးၾကည့္တယ္။ (ေၾသာ္ -က်ဳပ္က ႏြားစကားတတ္တယ္ေနာ္)

'' ဗ်ဳိ႕ … ကိုႏြားႀကီး ဘာလုပ္ေနတာလဲဗ်၊ ျမက္စားေနတာလား'' ဟု ကြၽန္ေတာ္ကပင္စတင္၍ ႐ုတ္တရက္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါသည္။ ႏြားႀကီးကား စိုစိမ္းေသာ ေျမဇာပင္မ်ားဝယ္ စိတ္ေရာပါးစပ္ပါ ဝင္စားခ်က္ ေကာင္းလွပါ၏။

''အခုႏွစ္ထဲမွာ ပခုကၠဴကစတဲ့ သံဃာ့သပိတ္က တစ္ျပည္လံုးနီးပါး ပ်ံ႕ႏွံ႔ၿပီး ရန္ကုန္က ရဟန္းေတြ ေရႊတိဂံုေပၚတက္ၿပီး၊ ကံေဆာင္ၾကသတဲ့၊ အေရွ႕ဘက္မုခ္မွာ ရဟန္းေတြေရာ လူေတြေရာ ေတာ္ေတာ္ ပစ္သတ္ခံရတယ္ၾကားတယ္။ ဆူးေလမွာဆိုရင္ လူထုေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢအလံေတာင္ လႊင့္ဆိုပဲ၊ အဲဒီေက်ာင္းသားေလးလဲ အဖမ္းခံလိုက္ရသတဲ့၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိထင္သလဲ ကိုႏြားႀကီး"

ႏြားႀကီးသည္ စားၿမဲစားေနသည္။

''နည္းနည္းမွ မတရားဘူးဗ်ာ၊ တကယ္ဆို ဒီသံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ ဒီေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ ႏိုင္လိုမင္းထက္ သန္းေရႊေလးေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊ ႏြားႀကီးပဲ ၾကည့္ေလဗ်ာ၊ မင္းကိုႏိုင္တို႔၊ ကိုကိုႀကီးတို႔။ ကိုျမေအး၊ ကိုၿပံဳးခ်ိဳ၊ မာကီး၊ ၿပီးေတာ့ ဟိုမွာဗ်ာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္၊ တစ္ေယာက္က ေထာင္ထဲေရာက္၊ တစ္ေယာက္က ေမြးစကေလး ထားခဲ့ၿပီး တိမ္းေရွာင္ေနရတာေလ၊ သိလား၊ သူတို႔မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားေတြ အဖမ္းခံ၊ အႏွိပ္စက္ခံ၊ ေသၾကေၾကၾက မနည္းဘူးဗ်ာ။''

ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္း အာေျခာက္လာသည္။ ႏြားႀကီးကား မသိေလဟန္။ ေရွ႕သို႔ေျခတစ္လွမ္း တိုး၍ စားၿမဲစားေနပါ၏။

''ၿပီးေတာ့ဗ်ာ … မဆီမဆိုင္ မုဆိုးမ ေျမြ႐ိုက္သလိုပဲ၊ ႏိုင္ငံေရးလား၊ ဒီမိုကေရစီလား၊ မလႈပ္နဲ႔၊ လႈပ္ရင္ လႈပ္တဲ့ေနရာ ႐ိုက္မယ္၊ အင္း … ဟိုးထိပ္က ေခါင္းေဆာင္ေတြကေန ေအာက္ေျခလႈပ္ရွားသူေတြ အားလံုးကို ၿဖိဳခြင္းေရးနည္းဗ်ဴဟာခ်ၿပီး စပါယ္ရွယ္ ႏွိပ္ကြပ္ေနတာေလဗ်ာ၊ ေျပာေတာ့ ဒီမိုကေရစီတဲ့၊ အခု စစ္အစိုးရက တကယ္ေတာ့ လူသတ္ေနတာပါဗ်ာ၊ ကိုႏြားႀကီး က်ဳပ္ေျပာတာ ၾကားလား''

ႏြားႀကီးကား နားရြက္တခတ္ခတ္ႏွင့္ တျပဳတ္ျပဳတ္ စားလ်က္၊ မိန္လ်က္ပင္။

"ဓါတ္ဆီေစ်းနဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းႀကီးျမင့္မႈကို အေျခခံၿပီး ေပါက္ကြဲခဲ့ၾကတာမို႔လား၊ ရဟန္းေတြကိုလည္း ေစာ္ကားတယ္ေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ အနာခံၿပီး သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၾကတာမို႔လား၊ တြက္ၾကည့္ပါ ကိုႏြားႀကီးရယ္၊ သူတို႔က တုိင္းျပည္ကို လူမထင္ဘူးဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္က သူတို႔ကို လူျပန္ထင္ဖို႔ မခက္ေပဖူးလား၊ အခုတေလာေတာင္ဗ်ာ အဖမ္းအဆီးေတြက ဒုနဲ႔ေဒး။ ေထာင္ထဲက ဗာလနံေတြေတာ့ ေထာင္ထဲကလႊတ္၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားက် ဟန္ျပလႊတ္ေပး၊ လႊတ္ေပးတာ ဝမ္းသာပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ တကယ္အေရးပါတဲ့ သူေတြ မပါေသးဘူးဗ်ာ"

႐ုတ္တရက္ ႏြားႀကီးသည္ ေနာက္ေခ်းမ်ား ပါေနသည္ကို ျမင္ရ၍ ႏွစ္မိနစ္ခန္႔ စကားကို ရပ္ဆိုင္းထားရ၏။

''က်ဳပ္တို႔လူမ်ဳိးေတြကလည္း ခက္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ညံ့ေနတာလား မသိဘူး၊ က်ဳပ္ဆို ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက အင္န္အယ္လ္ဒီကို မဲေပးခဲ့တာပဲ။ အေျခခံဥပေဒတုန္းကေတာ့ က်ဳပ္ မဲသြားမေပးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ … က်ဳပ္စာရင္းမွာ အမွန္ျခစ္လိုက္ၾကသတဲ့၊ က်ဳပ္လိုလူမ်ိဳး ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ၊ ႐ိုး႐ိုးေလးပါ၊ ဒါဟာ လိမ္လည္မႈ၊ အႏိုင္က်င့္မႈ၊ ဒါပါပဲ၊ ဒါ က်ဳပ္မိန္းမက ေျပာလို႔သိရတာ၊ ကိုယ့္မဲတစ္ျပားကို တန္ဖိုးထားတတ္ခဲ့ၾကသလား၊ ဒါမ်ိဳး ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ သိခ်င္လို႔ ရြာႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာင္ မွတ္တမ္းလိုက္ေကာက္ေသးတယ္၊ ကိုႏြားႀကီး အဲဒီအေျခခံဥပေဒကို ယံုလားဗ်''

ႏြားသည္ ႏြားေလာက္သာသိဟန္တူသည္။ ဝူးကနဲ ႏွာေလမႈတ္လ်က္ တစ္ဖက္သို႔ လွည့္၍သာ စားၿမဲ စားေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း စိတ္ရွည္သည္။

''ကိုႏြားႀကီး ဒီေလာက္ စစ္အစိုးရက တစ္ျပည္လံုးကို စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႏွစ္ခုစလံုး နိမ့္က်သြားေအာင္ လုပ္ေနတာ၊ ခင္ဗ်ားေရာ မေခြ႕ခ်င္ဘူးလား၊ ေျပာေလဗ်ာ၊ အစိုးရေလသံလိုက္ၿပီး အရပ္ထဲက ေဒါက္ဖိနပ္ေတြက အခုလုပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေလးေတြက ကေလကဝေလးေတြပါ၊ ေပမမွီ ေဒါက္မမွီေလးေတြပါတဲ့၊ ႏြားႀကီးတို႔ ဘက္ေတာ္သားေတြလား မသိဘူး၊ ႀကံ႕ဖြတ္ေတြဆီက အသံ၊ ခင္ဗ်ားေရာ ဒီကေလးေတြကို အဲလုိထင္လား၊ အင္း … က်ဳပ္ကေတာ့ သူတစ္ပါးဒုကၡကို မိမိသုချဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ သူေတြကို ........ ေအးဗ်ာ ........"

ကိုႏြားႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္မွ် ေမာ့ၾကည့္ၿပီး သူ႔အစာသူ ဆက္၍စားေနပါသည္။

''တကယ္အားျဖင့္ဗ်ာ အႏွစ္ (၆ဝ) တို႔၊ အႏွစ္ (၁၂ဝ) တို႔ ေထာင္ဒဏ္အျပစ္ေပးတယ္ဆိုတာ ဒီမိုကေရစီမွာ ျပစ္မႈမဟုတ္ဘူးလို႔၊ ဒါ… အာဏာရွင္လို႔။ ခင္ဗ်ားတို႔ ႏြား ႏြားခ်င္း ေျပာလိုက္စမ္းပါဗ်ာ၊ တကယ္၊ ႐ိုး႐ိုးေတြးၾကည့္ လူပဲဗ်ာ၊ လူျဖစ္ခ်င္တာေပါ့၊ လူ႔အရည္အခ်င္းကို ေဖာ္ထုတ္ခ်င္တယ္၊ လူ႔အခြင့္အေရး ရခ်င္တယ္၊ ဒါ … အဆန္းလားဗ်ာ၊ ကိုႏြားႀကီး၊ ဒါ ေမြးရာပါဗ်''

ႏြားႀကီးသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား နားၿငီးလာဟန္ရွိသည္။ ႏွာျပင္းျပင္း ႏွစ္ခါမႈတ္၊ အၿမီးကို သြင္သြင္ရမ္းလ်က္ ထြက္သြားဟန္ျပဳၿပီးမွ ဆက္စား၏။

''တကယ္ေတာ့ဗ်ာ၊ ဖိႏွိပ္မႈကို မႀကိဳက္ေတာ့ လြတ္လပ္မႈကို လိုခ်င္တာေပါ့၊ အားလံုး ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့၊ အျပန္အလွန္ အက်ိဳးျပဳခ်င္တာေပါ့။ ကိုႏြားႀကီး ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို စကားျပန္မေျပာဘူး၊ မသိက်ိဳးကြၽံ လုပ္ေနတယ္၊ ဒါ ေျပလည္မယ့္ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးဗ်၊ ေအးေလ ခင္ဗ်ားက ႏြားဆိုေတာ့ လူကို ေလးစားရေကာင္း သိမယ္မဟုတ္ဘူး''

ႏြားႀကီးသည္ ခြာယက္လာ၏။ ငါကန္လိုက္ရဟု သူေအာက္ေမ့လာဟန္တူသည္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေခ်ာ့ပါသည္။ ကြၽတ္ … ကြၽတ္… ကြၽတ္ ။

''ကဲ- က်ဳပ္ေျပာဦးမယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ႏြားေတြဟာ လူကို(အထူးသျဖင့္ ဗမာျပည္မွာ) အလြန္ အက်ိဳးျပဳတာပါ၊ ႏြားသိကၡာ အက်မခံပါနဲ႔၊ က်ဳပ္ေျပာတာ နားေထာင္ပါ''

ဤအခ်ိန္တြင္ စာေရးသူသည္ ႏြားစကားမေျပာဘဲ၊ လူစကားျဖင့္သာ ႏြားကို ခ်ဥ္းကပ္ပါသည္။

''ကိုႏြားႀကီး … ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ေမးမယ္၊ ခင္ဗ်ား လူတစ္ေယာက္ကို အထင္ေသးဘူးလား၊ ခင္ဗ်ား လူတစ္ေယာက္ကို အက်ိဳးျပဳဖူးလား၊ ခင္ဗ်ား သူ႔ဘာသာတရားကို အေလးအနက္ထားတတ္သလား၊ ခင္ဗ်ား သူ႔ကိုယ္ပုိင္အခြင့္အေရး ေလးစားဖူးသလား၊ တကယ္ေတာ့ - ခင္ဗ်ား...... ''

ကြၽန္ေတာ့္စကားမၿပီးမီ ကိုႏြားႀကီးသည္ ေနာက္ထပ္ မစင္ႏွစ္ပံု စြန္႔၍ ကြၽန္ေတာ့္အား ဂ်ိဳၾကည့္ၾကည့္ကာ ထြက္ခြာသြားေလသတည္း။

ေကာင္းကင္သည္ ညဳိၿပီ။ စိတ္ေတြလည္း ေညာင္းလာၿပီ။ ႏြားႏွင့္ကလည္း စကားေျပာမရ။ ႏြားႏွင့္ စကားေျပာရသည္မွာ ''ကြၽဲပါးေစာင္းတီး'' ။

ေၾသာ္ - ႏြားေတြ ႏြားေတြ၊ ႏြားတို႔သည္ကား အဟိတ္တိရစၧာန္မ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္ကိုး။ ဒီမိုကေရစီလည္းမသိ။ သပိတ္လည္း နားမလည္။ တရားေသာစကားလည္း နားမဝင္။ ၎တို႔၏ဝါဒႏွင့္ လုပ္ငန္းကား သံသရာတေလွ်ာက္လံုး ျမက္စား၍ ေနာက္ေခ်းယိုၿပီးလွ်င္ ႏြားမေနာက္လိုက္ၾကရန္သာ တတ္ၾကေလေတာ့သတည္း ........။

× × × × ×

Naing

ဝန္ခံခ်က္
စာအခင္းအက်င္းကို ၁၉၇ဝ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ မဂၢဇင္း၊ စာမ်က္ႏွာ ၅၇ ရွိ ''ေမာင္ညဳိျမ'' ၏ ဝတၴဳတိုမွ မွီျငမ္းပါသည္ ။

စာေရးသူ