အမ်ားဆုိင္နာမ္
က်ေနာ့္အေၾကာင္း က်ေနာ္ေရးဖုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားမိခဲ့ … ေရးလည္းမေရးခ်င္ … ေရးဖုိ႔လည္း လုိမယ္မထင္ခဲ့ …
ကုိယ့္အေၾကာင္း ကုိယ္ေရးရေလာက္ေအာင္လည္း ကုိယ့္သမုိင္းက မခမ္းနား … ကုိယ့္ငါးခ်ဥ္ကုိယ္ခ်ဥ္ဖုိ႔ မတည္ခဲ့ဖူး …
အခုေတာ့ … ကုိယ္ပုိင္သံစဥ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆုိခ်င္ေနမိတယ္ …
အေဖေပါ့ … ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္သြားၿပီတဲ့ …
မထင္မရွား လူႀကဳံစကားနဲ႔ အေဝးႀကီးက အေဖ့အသံကုိ သဲ့သဲ့ၾကားရေတာ့ ဘဝတေလွ်ာက္လုံး အေဖေကာင္းခ်ီးေပးခဲ့သမွ်ထဲက …
ဒါက … က်ေနာ့္ရင္ထဲ ပုိၿပီးလွပေစခဲ့တယ္ …
အေမ … က်ဳပ္သားမုိ႔လုိ႔ပါတဲ့ …
က်ေနာ္မ်က္ရည္ဝဲရျပန္တယ္ …
ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ … က်ေနာ့္ အေဖေရာ အေမပါ လူေတာ္လူတတ္အစားထဲကမဟုတ္ …
သုိ႔ေသာ္ … လူညံ့ေတြလည္းမဟုတ္ … လူေတာ္မျဖစ္ခ်င္ေန လူညံ့ေတာ့မျဖစ္ေစနဲ႔ … ဒါ သူတုိ႔လက္သုံးစကား …
အေမ့ရဲ႕ သီးျခားအသုံးအႏႈန္းက … ႐ုိး႐ုိးက်င့္ ျမင့္ျမင့္ႀကံ …
အေဖက … ခပ္ရွင္းရွင္း ခပ္ျပတ္ျပတ္လုပ္ … မလုပ္ခ်င္ရင္ မလုပ္နဲ႔တဲ့ …
ဒါ … အိမ္မွာရွိေနခဲ့တဲ့ တေလ်ာက္လုံး က်ေနာ္ၾကားေနက်စကား … ဘယ္တုန္းကမွ ဒီစကားလုံးေတြရဲ႕အဓိပၸါယ္ကုိ မေလးနက္ခဲ့ဖူး …
လက္ေတြ႕အသုံးခ်ရမယ္လုိ႔လည္း မစဥ္းစားမိခဲ့ …
ႏႈတ္မဆက္ခဲ့ဘူး …
အေဖေျပာသလုိ … က်ေနာ္ယုံၾကည္ရာလမ္းကုိ ႐ြက္ဆက္လႊင့္ခဲ့တယ္ …
မုန္တုိင္းထန္ထန္ … လႈိင္းၾကမ္းၾကမ္း … ႐ြက္က်ဳိးက်ဳိး … အ႐ုိးေၾကေၾက … ေသခ်င္ ေသပါေစစမ္း …
႐ုိး႐ုိးသားသား ဝန္ခံရရင္္ … သံတုိင္ေနာက္မွာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာမရွိေစခ်င္တာ သက္သက္ပဲ …
အထင္မလြဲနဲ႔ … မတရားတာကုိ ေခါင္းငုံ႔မခံခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ … မတရားမႈကုိ ပူးေပါင္းဖုိ႔ ျငင္းဆန္႐ုံကေလးေၾကာင့္ …
ေျပးေျပး မင္းလြတ္ေအာင္ေျပး … အဲဒီညက ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အဲဒီစာသားသက္သက္ကုိပဲ နာနာက်င္က်င္ ေအာ္ၿငီးခဲ့ေသးတာ မွတ္မိေနဆဲ …
က်ေနာ္ကပဲ သြားေလရာ ကံေကာင္းတတ္သလား …
လမ္းမေတြေပၚမွာ ဆုိးၾက မုိက္ၾက ႐ုိက္ၾကတုန္းကလည္း ဘယ္တုန္းကမွ မခံခဲ့ရဖူး …
စိတ္ထင္တုိင္း ေထာင္တံတုိင္းေနာက္ထည့္ပစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ … မည္းမည္းျမင္ရာ ေသနတ္ဒင္နဲ႕မိတ္ဆက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ …
တကၠသုိလ္နံရံမွာ မေက်နပ္ခ်က္ေတြကုိ ေပၚတင္ကပ္တယ္ … မတရားတာမွန္သမွ်ကုိ ျငင္းဆန္တယ္ …
ေတာ္လွန္တဲ့ အေတြးအေခၚမွန္သမွ်ကုိ ကုိးကြယ္တယ္ …
က်ေနာ္ကပဲ ကံေကာင္းလြန္းသလား … သင္းတုိ႔ကပဲ မမႈေလာက္ဘူးထင္လုိ႔ ပစ္ထားသလား … ထားေတာ့ …
ဘဝက ထင္ထားသေလာက္ မၾကမ္းတမ္း …
က်ေနာ္ကပဲ ေရာက္ေလရာ ကံေကာင္းတတ္သလား …
အႏုိင္က်င့္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ သဲ့သဲ့ကေလးသာပါတဲ့ က်ေနာ္ … ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ … ေ႐ႊပင္မွာနားခြင့္ရခဲ့တယ္ …
ေ႐ႊပင္မွာနားရ႐ုံနဲ႔ အရွင္ေမြးေန႔ခ်င္းႀကီး ေ႐ႊေက်းျဖစ္႐ုိးမရွိ … ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္ … ေ႐ႊရည္စိမ္ …
အေမ … က်ေနာ္ကန္ေတာ့လုိက္ပါတယ္ … ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ …
အေမ့စကားလုံးနည္းနည္းကေလးက ကမၻာႀကီးထက္က်ယ္တယ္ … ဝန္ပိေပမယ့္ ပီတိေတြက အၿမိဳင္အဆုိင္ …
အေဖ … က်ေနာ္ကန္ေတာ့လုိက္ပါတယ္ … ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ …
အေဖ က်ေနာ့္ကုိလြမ္းေကာင္းလြမ္းမယ္ … က်ေနာ္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မလြမ္းေတာ့ဘူး …
က်ေနာ္က ေ႐ႊေက်းျဖစ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ေလ …
ဒီေကာင္ေတာ္ေတာ္ဟုတ္သြားၿပီတဲ့ … က်ဳပ္သားမုိ႔လုိ႔ပါတဲ့ …
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်ေနာ္က ဒီအခ်ိန္အထိ ဘာေက်းဇူးမွ မဆပ္ႏုိင္ေသး …
က်ေနာ့္လုပ္ရပ္ … က်ေနာ့္ရပ္တည္ခ်က္ကသာ အေဖနဲ႔ အေမ့အတြက္ ပီတိေသာမနႆ ျဖစ္စရာ …
အခုမွပဲ က်ေနာ္သိတယ္ … မတရားမႈကုိ မုန္းတီးတဲ့စိတ္က အေဖနဲ႔ အေမ့ဆီမွာ နဂုိကတည္းက ကိန္းေအာင္းေနၿပီးသားဆုိတာ …
အေသခ်ာဆုံးတစ္ခုကေတာ့ က်ေနာ္လည္း ကမၼဝါစာဖတ္႐ုံနဲ႔ မေၾကာက္တတ္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးထဲက တေစၧတစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္ …….။
ကုိယ့္အေၾကာင္း ကုိယ္ေရးရေလာက္ေအာင္လည္း ကုိယ့္သမုိင္းက မခမ္းနား … ကုိယ့္ငါးခ်ဥ္ကုိယ္ခ်ဥ္ဖုိ႔ မတည္ခဲ့ဖူး …
အခုေတာ့ … ကုိယ္ပုိင္သံစဥ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆုိခ်င္ေနမိတယ္ …အေဖေပါ့ … ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္သြားၿပီတဲ့ …
မထင္မရွား လူႀကဳံစကားနဲ႔ အေဝးႀကီးက အေဖ့အသံကုိ သဲ့သဲ့ၾကားရေတာ့ ဘဝတေလွ်ာက္လုံး အေဖေကာင္းခ်ီးေပးခဲ့သမွ်ထဲက …
ဒါက … က်ေနာ့္ရင္ထဲ ပုိၿပီးလွပေစခဲ့တယ္ …
အေမ … က်ဳပ္သားမုိ႔လုိ႔ပါတဲ့ …
က်ေနာ္မ်က္ရည္ဝဲရျပန္တယ္ …
ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ … က်ေနာ့္ အေဖေရာ အေမပါ လူေတာ္လူတတ္အစားထဲကမဟုတ္ …
သုိ႔ေသာ္ … လူညံ့ေတြလည္းမဟုတ္ … လူေတာ္မျဖစ္ခ်င္ေန လူညံ့ေတာ့မျဖစ္ေစနဲ႔ … ဒါ သူတုိ႔လက္သုံးစကား …
အေမ့ရဲ႕ သီးျခားအသုံးအႏႈန္းက … ႐ုိး႐ုိးက်င့္ ျမင့္ျမင့္ႀကံ …
အေဖက … ခပ္ရွင္းရွင္း ခပ္ျပတ္ျပတ္လုပ္ … မလုပ္ခ်င္ရင္ မလုပ္နဲ႔တဲ့ …
ဒါ … အိမ္မွာရွိေနခဲ့တဲ့ တေလ်ာက္လုံး က်ေနာ္ၾကားေနက်စကား … ဘယ္တုန္းကမွ ဒီစကားလုံးေတြရဲ႕အဓိပၸါယ္ကုိ မေလးနက္ခဲ့ဖူး …
လက္ေတြ႕အသုံးခ်ရမယ္လုိ႔လည္း မစဥ္းစားမိခဲ့ …
ႏႈတ္မဆက္ခဲ့ဘူး …
အေဖေျပာသလုိ … က်ေနာ္ယုံၾကည္ရာလမ္းကုိ ႐ြက္ဆက္လႊင့္ခဲ့တယ္ …
မုန္တုိင္းထန္ထန္ … လႈိင္းၾကမ္းၾကမ္း … ႐ြက္က်ဳိးက်ဳိး … အ႐ုိးေၾကေၾက … ေသခ်င္ ေသပါေစစမ္း …
႐ုိး႐ုိးသားသား ဝန္ခံရရင္္ … သံတုိင္ေနာက္မွာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာမရွိေစခ်င္တာ သက္သက္ပဲ …
အထင္မလြဲနဲ႔ … မတရားတာကုိ ေခါင္းငုံ႔မခံခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ … မတရားမႈကုိ ပူးေပါင္းဖုိ႔ ျငင္းဆန္႐ုံကေလးေၾကာင့္ …
ေျပးေျပး မင္းလြတ္ေအာင္ေျပး … အဲဒီညက ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အဲဒီစာသားသက္သက္ကုိပဲ နာနာက်င္က်င္ ေအာ္ၿငီးခဲ့ေသးတာ မွတ္မိေနဆဲ …
က်ေနာ္ကပဲ သြားေလရာ ကံေကာင္းတတ္သလား …
လမ္းမေတြေပၚမွာ ဆုိးၾက မုိက္ၾက ႐ုိက္ၾကတုန္းကလည္း ဘယ္တုန္းကမွ မခံခဲ့ရဖူး …
စိတ္ထင္တုိင္း ေထာင္တံတုိင္းေနာက္ထည့္ပစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ … မည္းမည္းျမင္ရာ ေသနတ္ဒင္နဲ႕မိတ္ဆက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ …
တကၠသုိလ္နံရံမွာ မေက်နပ္ခ်က္ေတြကုိ ေပၚတင္ကပ္တယ္ … မတရားတာမွန္သမွ်ကုိ ျငင္းဆန္တယ္ …
ေတာ္လွန္တဲ့ အေတြးအေခၚမွန္သမွ်ကုိ ကုိးကြယ္တယ္ …
က်ေနာ္ကပဲ ကံေကာင္းလြန္းသလား … သင္းတုိ႔ကပဲ မမႈေလာက္ဘူးထင္လုိ႔ ပစ္ထားသလား … ထားေတာ့ …
ဘဝက ထင္ထားသေလာက္ မၾကမ္းတမ္း …
က်ေနာ္ကပဲ ေရာက္ေလရာ ကံေကာင္းတတ္သလား …
အႏုိင္က်င့္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ သဲ့သဲ့ကေလးသာပါတဲ့ က်ေနာ္ … ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ … ေ႐ႊပင္မွာနားခြင့္ရခဲ့တယ္ …
ေ႐ႊပင္မွာနားရ႐ုံနဲ႔ အရွင္ေမြးေန႔ခ်င္းႀကီး ေ႐ႊေက်းျဖစ္႐ုိးမရွိ … ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္ … ေ႐ႊရည္စိမ္ …
အေမ … က်ေနာ္ကန္ေတာ့လုိက္ပါတယ္ … ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ …
အေမ့စကားလုံးနည္းနည္းကေလးက ကမၻာႀကီးထက္က်ယ္တယ္ … ဝန္ပိေပမယ့္ ပီတိေတြက အၿမိဳင္အဆုိင္ …
အေဖ … က်ေနာ္ကန္ေတာ့လုိက္ပါတယ္ … ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ …
အေဖ က်ေနာ့္ကုိလြမ္းေကာင္းလြမ္းမယ္ … က်ေနာ္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မလြမ္းေတာ့ဘူး …
က်ေနာ္က ေ႐ႊေက်းျဖစ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ေလ …
ဒီေကာင္ေတာ္ေတာ္ဟုတ္သြားၿပီတဲ့ … က်ဳပ္သားမုိ႔လုိ႔ပါတဲ့ …
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်ေနာ္က ဒီအခ်ိန္အထိ ဘာေက်းဇူးမွ မဆပ္ႏုိင္ေသး …
က်ေနာ့္လုပ္ရပ္ … က်ေနာ့္ရပ္တည္ခ်က္ကသာ အေဖနဲ႔ အေမ့အတြက္ ပီတိေသာမနႆ ျဖစ္စရာ …
အခုမွပဲ က်ေနာ္သိတယ္ … မတရားမႈကုိ မုန္းတီးတဲ့စိတ္က အေဖနဲ႔ အေမ့ဆီမွာ နဂုိကတည္းက ကိန္းေအာင္းေနၿပီးသားဆုိတာ …
အေသခ်ာဆုံးတစ္ခုကေတာ့ က်ေနာ္လည္း ကမၼဝါစာဖတ္႐ုံနဲ႔ မေၾကာက္တတ္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးထဲက တေစၧတစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္ …….။
No comments:
Post a Comment