စစ္အစုိးရရဲ႕လမ္းျပေျမပံုအေပၚ တိုင္းျပည္က ကေလာ္

မမခင္။ ဇန္နဝါရီ ၈၊ ၂၀၀၉

ဒီကေန႔ မမခင္ရဲ႕ ေမြးေန႔ေလ။ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တာလဲ ေမးမလို႔လား။ မေမးပါနဲ႔၊ မေမးပါနဲ႔ ဒီေမးခြန္းကို မေမးၾကပါနဲ႔။ မမခင္ရဲ႕ဘဝမွာ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျပန္ေျပာရရင္ ရင္နာလြန္းလို႔ပါ။ ဘဝတေလွ်ာက္လံုးရဲ႕ ႏွစ္ေတြအကုန္လံုးေလာက္က စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ ေနခဲ့ရတာမို႔ အဲဒီလို ကုန္ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ေတြကို မမခင္အေမေမြးခဲ့တဲ့ အသက္ေတြထဲက ႏႈတ္လိုက္မွျဖင့္ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ အသက္အမွန္ကို ရမွာပါ။ အာဏာရွင္ ဦးေနဝင္းႀကီးစိုးခဲ့တဲ့ မဆလပါတီလက္ေအာက္က ၂၆ ႏွစ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီး ျပည္သူကို အာဏာလႊဲေပးဖို႔ အခ်ိန္ဆြဲထားတာက အႏွစ္ ၂၀။ ႏွစ္ခုေပါင္းရင္ ၄၆ ႏွစ္။


အဲဒီေလးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ကို အေမေမြးတဲ့ အသက္ထဲက ႏႈတ္ရင္ မမခင္ဟာ အခုမွ ပူတူတူေလးေလာက္ပဲ ရွိဦးမွာရွင့္။

ပူတူတူေလး မမခင္က အခ်ိန္....အခ်ိန္ အခ်ိန္ဆိုတာကို သိပ္တန္ဖိုးထားတာ။ အခ်ိန္ရဲ႕တန္ဖိုးေတြ ဘာေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက စာစီစာကုံးေရးသလို အေသးစိတ္ ျပန္မေရးခ်င္ပါဘူး။ အခ်ိန္ေတြက ကုန္လြယ္လြန္းလို႔ေလ။ နအဖစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကေတာ့ ျပည္သူကုိ အာဏာလႊဲေပးဖို႔ အခ်ိန္ဆြဲတာကို အလုပ္တခုလို လွည့္ပတ္လုပ္ေနၾကတာ။ အခုဆိုရင္ ဘာလိုလုိနဲ႔ မမခင္ေတာင္ အရြယ္ကေလး ေထာက္လို႔လာၿပီ၊ ဒီမုိကေရစီ ရႏိုးရႏိုး ေမွ်ာ္ကိုးရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္လာလိုက္တာ။ အင္း.... ဒီတခါ သပိတ္ေမွာက္ရင္ လမ္းေတာင္ေလွ်ာက္ႏုိင့္ပါ့မလား မသိေတာ့ပါဘူး။ သံဃာေတာ္မ်ား ေမတၱာပြားတဲ့အထိေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းတေလွ်ာက္ ႀကိဳးစားၿပီး ေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ေသးပါတယ္။ မမခင္တေယာက္ ၁၉၇၄ ဦးသန္႔ အေရးအခင္းေလာက္က ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူဘဝမွာ သန္ပါ့၊ ျမန္ပါ့။ အေရးအခင္းအစမွာ ေရွ႕က ကိုကိုေက်ာင္းသားႀကီးေတြ ဦးသန္႔အေလာင္း မ,သြားတာေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ခဲ့တုန္းက ေမာမွန္းမသိ ပန္းရမွန္းမသိ။ “စံပါယ္ဖူးသစ္ တဆယ့္ ေျခာက္ႏွစ္” အရြယ္ကိုးရွင့္။

၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးတုန္းကလဲ မမခင္ အသက္မႀကီးေသးပါဘူး။ ေျပးႏုိင္တုန္း လႊားႏုိင္တုန္း ခ်ီတက္ႏုိင္တုန္းပါ။ ဆႏၵျပပဲြဆိုတာ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ပါခဲ့သလဲ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒီလို အေရးေတာ္ပံုမ်ဳိးဆိုတာ တသက္မွာ တခါႏွစ္ခါသာ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲရတတ္တာမ်ဳိးမို႔ အို.... ေျပာမေနနဲ႔၊ ဘယ္နားက တရားပြဲျဖစ္ျဖစ္ မမခင္ပါတယ္။ ခ်ီတက္တယ္ဆိုတာ တေန႔ကို ဆယ္မိုင္ ဆယ့္ငါးမိုင္၊ ေန႔လံုးေပါက္၊ တခါတေလ ညလံုးေပါက္။ အာဏာရွင္စိတ္ေပါက္ေနတဲ့ လူေတြကို “စိန္လြင္ ေျခာက္တန္း တေစာက္ကန္း ေသာက္ရမ္း အုပ္ခ်ဳပ္ တိုင္းျပည္ျပဳတ္”၊ “ မဆလပါတီ အလိုမရွိ”၊ “စစ္အာဏာရွင္ အလိုမရွိ”၊ “ဒီမိုကေရစီ ခ်က္ခ်င္ေပး”၊ “ရရင္ရ မရရင္ခ်” ေတြ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး ေအာ္ခဲ့တာ မေန႔တေန႔ကလိုပါပဲ။

အဲဒီတုန္းက ျပည္သူလူထုရဲ႕ ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုသံဟာ မိုးထိေအာင္ ညံခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာ (၁၈) ရက္မွာ အာဏာသိမ္းတဲ့ ဗိုလ္ေစာေမာင္က “ ပါတီေတြ ဖြဲ႔ၾကပါ။ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေပးမယ္” လို႔ ဟုတ္သေယာင္ေျပာၿပီး ၁၉၉၀ ေမ (၂၇) ရက္ ျပည္လံုးကၽြတ္ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးလုပ္ေတာ့ မမခင္တို႔ျပည္သူေတြ ေထာက္ခံတဲ့ NLD ပါတီက အျပတ္အသတ္ အႏိုင္ရခဲ့တာေပါ့။

ႏိုင္တာမွ ႏိုင္တာမွ အျပတ္အသတ္။ ကတ္ကတ္သတ္သတ္ ပြတ္ကာသီကာ ႏွာတဖ်ားအသာနဲ႔ ႏိုင္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ မဲေပးႏုိင္သူဦးေရရဲ႕ ၉၀% ေက်ာ္နဲ႔ ႏုိင္ခဲ့တာ။ ျပည္သူေတြဆိုတာ ေပ်ာ္ၾကလြန္းလို႔ ခုန္ေပါက္ေနတာပဲ။ မမခင္မွတ္မိေနပါေသးတယ္၊ ျပည္သူေထာက္ခံတဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ပထမဆံုး အႏိုင္ရၿမိဳ႕နယ္က ရန္ကုန္တိုင္း၊ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕နယ္။ လြတ္ေတာ္အမတ္က ေဒၚစန္းစန္း။ မမခင္တို႔ဆိုရင္ VOA နဲ႔ BBC က ေၾကျငာေပးတဲ့ အႏိုင္ရအမတ္စာရင္း နားေထာင္ၿပီး တခါႏိုင္တိုင္း ေရဒီယုိႀကီးကို ဖက္ဖက္ထားတာ။ အခါ ငါးရာေလာက္ရွိမယ္။ ဟိုေလ အမတ္ဦးေရက ၃၈၅လား။ အင္း… ေသေသခ်ာခ်ာမမွတ္မိေပမဲ့ မမခင္ ေရဒီယိုႀကီးကို ဖက္ထားမိတာက အခါငါးရာမကေတာ့ဘူး။ ဒီလိုျဖစ္တာ မမခင္တေယာက္တည္း ဟုတ္မယ္မထင္ဘူး။ ျပည္သူအားလံုး ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ဝမ္းေျမာက္ခဲ့ၾကမွာဘဲ။

မမခင္တို႔ျပည္သူေတြ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ဘယ္လိုပင္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းေျမာက္ စစ္အာဏာရွင္ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ေဗြေဖာက္ေတာ့ ျပည္သူေတြ လမ္းေတြေပ်ာက္ခဲ့ရတာပါပဲ။ ဗို္လ္ေစာေမာင္ရဲ႕ “ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးရင္ ဘားတိုက္ျပန္မွာပါ” ဆိုတဲ့ ကတိစကားဟာ ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးတာနဲ႔ ဘယ္ေရာက္သြားတယ္မသိရေတာ့ဘူး။

ဗိုလ္ေစာေမာင္တေယာက္ လူထုအေပၚ ကတိမတည္။ စစ္သားစကားပါဆိုတဲ့ အေျပာအေဟာ၊ တီဗီြမွာ တခါေျပာရင္ (၇) နာရီၾကာတယ္။ ဒီအေျပာအေဟာေတြဟာ ေနာက္ကြယ္က ႀကိဳးကိုင္ထားတဲ့ အာဏာ႐ူး ေနဝင္းရဲ႕ေအာက္မွာ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ခဲ့တာ အားလံုးအသိပါပဲ။ သူ႔စကား သူမတည္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဗိုလ္ေစာေမာင္ အ႐ူးေဖာက္ေတာ့ ေဆးထိုးသတ္လိုက္တယ္ဆိုလား၊ ေကာလဟာလစကားက အတည္ေျပာတဲ့ ‘ျမန္မာ့အသံ’စကားထက္ မွန္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဗိုလ္ေစာေမာင္ လူ႔ေလာက,က ေပ်ာက္သြားေတာ့ ဦးေနဝင္းက အာဏာရွင္ ေနာက္တေယာက္ကို အစားထိုးျပန္တယ္။ ဗိုလ္သန္းေရႊေပါ့။

ဗိုလ္သန္းေရႊလက္ထက္မွာက်ေတာ့ ဦးေနဝင္းလဲ သူေမြးတဲ့ေမ်ာက္ သူ႔ျပန္ေျခာက္။ အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘဝနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္မွာေတာ့ သူ႔အေလာင္းမသာဟာ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ထားစရာေျမမရွိရွာလို႔ ျပာအတိလုပ္ၿပီး သူ႔သမီး စႏၵာဝင္းက ေရေမွ်ာခ်လိုက္ရတယ္ေလ။ အာဏာရွင္ဆိုးဆိုတာ ဇာတ္သိမ္းမေကာင္းတတ္ပါဘူး။ အဲဒီအထဲမွာ အာဏာရွင္ ဦးေနဝင္းကုိ ေနာက္ကြယ္ကေန အာဏာအသက္ဆက္ေပးေနတဲ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္လည္း အပါအဝင္ေပါ့။ သူမွာက ေသြးတုိး၊ ႏွလုံး၊ ဆီးခ်ဳိ စတဲ့ေရာဂါေတြ ရွိတယ္တဲ့။ ဦးေနဝင္းက မဆလဖြဲ႔စည္းပုံတုန္းကလည္း သူ႔ကုိပဲ ေရးခုိင္းခဲ့တာေလ။ ၁၉၈၈ အလြန္ကာလမွာလည္း ဖြဲ႔စည္းပုံတခု လုိျပန္ၿပီဆုိေတာ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ကုိ ေရးခုိင္းျပန္တယ္။ အဲဒီတခါေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ျငင္းဖုိ႔ႀကဳိးစားခဲ့တယ္။ ဒါကုိ ဦးေနဝင္းကုိ မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး သူ႔ကုိ ဖိအားေတြေပးလုိ႔ စိတ္ေတြညစ္ၿပီး သူ႔ေရာဂါနဲ႔ လုံးဝမတည့္တာေတြကုိ စား၊ အစားအေသာက္လည္းမေရွာင္၊ ေဆးေသာက္တာလည္း ရပ္ပစ္လုိက္ေတာ့တာတဲ့။ မတည့္တာေတြစားတယ္ဆုိတာ အဆိပ္ေသာက္တာနဲ႔ တူတူပဲေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ေရာဂါအေျခအေန ႐ုတ္တရက္ဆုိးရြားလာၿပီး ေသသြားတာတဲ့။

ျပည္သူကို မငဲ့ညွာရင္ ဘယ္လို နိဂံုးခ်ဳပ္ရတယ္ဆိုတာ မသိရွာေသးတဲ့ ဗိုလ္သန္းေရႊ ဗိုလ္ေမာင္ေအး အုပ္စုဟာ ျပည္သူကို ဆက္လက္ညာဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကျပန္ၿပီေလ။ အလိုေလး … စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကိုေျပာင္းဖို႔ လမ္းျပေျမပံု (၇) ခ်က္တဲ့။ စည္းကမ္းဆိုတာ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈအစကတည္းက သူ႔ဟာနဲ႔သူ ရွိၿပီးသားပါ။ လူဆိုတာ ဦးေႏွာက္နဲ႔သတၱဝါေတြပါ။ အေကာင္းအဆိုး ခြဲတတ္ပါတယ္။ စည္းကမ္းဆိုတာ အေကာင္းအဆိုးခြဲျခားတတ္တဲ့ ဦးေႏွာက္က လာတာပါ။ ဒါကို စစ္အာဏာရွင္ေတြက ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ စကားေရွ႕မွာ စည္းကမ္းဆိုတဲ့ စကားလံုးပါထည့္ထားတယ္။ ဆိုလိုတာက က်ဳပ္တို႔ အာဏာေအာက္သာ ေနၾကလို႔ ေျပာတာပါပဲ။ အဲလိုစကားအခ်ပ္နဲ႔ ဗိုလ္သန္းေရႊ အုပ္ခ်ဳပ္ပံုက ပိုလို႔ အယုတ္တမာဆန္တာ အားလံုသိေတာ္မူၾကတဲ့ အတိုင္းပါဘဲ။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရွင္းပါတယ္။ အမ်ားမွတ္သားစရာက ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တုန္းက ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ တုိင္းခန္းလွည့္လည္ပြဲကို ျပည္သူေတြ တခဲတနက္ ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကတာကို မနာလိုကဲၿပီး လုပ္ႀကံပြဲ ဒီပဲယင္းအေရးအခင္းပြဲႀကီးပါပဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ႀကံတယ္ဆိုတာ အမ်ားသိၿပီးသားမို႔ မမခင္က အေသးစိတ္ ျပန္မေျပာေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ စစ္အစိုးရအေပၚ တကမၻာလံုးက ေတာ္ေတာ္ႀကီး စိတ္ပ်က္သြားၾကတာပါ။ ဗိုလ္သန္းေရႊ၊ ဗိုလ္ေမာင္ေအး၊ ဗိုလ္ခင္ညႊန္႔ သံုးေယာက္အတြဲမွာ အဓိက ႀကံစည္တာ ဗိုလ္သန္းေရႊနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ပါတနာ စက္မႈ (၁) ဝန္ႀကီး ေအာင္ေသာင္းပါတဲ့။ မႀကံအပ္ မစီအပ္ သူတို႔ရဲ႕အႀကံအစည္ အစုတ္အျပတ္ေၾကာင့္ တကမၻာက ေတာ္ေတာ္ႀကီး ကဲ့ရဲ႕မဲ့ကိန္းေရာက္ေတာ့ အာဏာေလးရွိေနေသးတဲ့ ေမာင္ခင္ညြန္႔ကေလးဟာ အာစီယံႏိုင္ငံေတြဆီ အေျပးသြားၿပီး အရွက္ေျပစကားေလးနဲ႔ ေလေျပထိုးဖို႔ ထိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သက္ဆင္ကို ေအာင္သြယ္ခိုင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ခင္ညႊန္႔ရဲ႕မိတ္ေဆြႀကီး သက္ဆင္က စၿပီးေျပာခဲ့တာ။ ျမန္မာျပည္ဒီမိုကေရစီေရး ေရွ႕ဆက္ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ “Rode Map” တခု ရွိရမယ္လို႔။ အခု သူ႔ႏိုင္ငံက ေခြးေျပးဝက္ေျပး ေျပးေနရတဲ့ သက္ဆင္ရဲ႕ စကားဟာ နအဖအတြက္ အသက္႐ူေပါက္ရစရာ စကားပါပဲ။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ေတာ့ ျမန္မာဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ Road Map ဆိုတာေလာက္ကို မေျပာတတ္ပါဘူး။ ထုိထိုေသာ Road Map ဆို႔တဲ့ သက္ဆင္ရဲ႕စကားကို ျမန္မာမႈျပဳၿပီး လမ္းျပေျမပံု (၇) ခ်က္ေတြ ဘာေတြ နအဖပါးစပ္က ထြက္လာတာပါ။ အေျခခံဥပေဒတခုကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အၾကမ္းေရးတာ ၂ ရက္ခြဲသာ ၾကာခဲ့တာကို နအဖစစ္အုပ္စုုက ၁၄ ႏွစ္ၾကာခဲ့တာ သိၾကတယ္္မို႔လား။ အခု သူတို႔ရဲ႕ လမ္းျပေျမပံု (၇) ခ်က္ကို ျပည့္ဖို႔ ဘယ္ႏွသက္ေလာက္ လုပ္မလဲမသိဘူး။ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးသာ ေပၚမလာခဲ့ရင္ ဆယ္သက္ေလာက္ၾကာႏိုင္တယ္။ ၂၀၀၇ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ခဲ့လို႔ အရွက္ေနာက္တခါကြဲမွ ဒီမိုကေရစီအတြက္ လုပ္ေနပါတယ္ျဖစ္ေအာင္ အေျခခံဥပေဒ ဆႏၵခံယူပြဲလုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။

အေျခခံဥပေဒ ဆႏၵခံယူပြဲဆိုတာကလဲ မမခင္တို႔ျဖင့္ အံ့ၾသမကုန္ႏိုင္ဖြယ္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ နာဂစ္မုန္တိုင္းျဖစ္လို႔ ျပည္သူေတြ ငိုပြဲဆင္ေနရခ်ိန္မွာေတာင္ မေအာင့္ႏိုင္၊ မအီးႏိုင္၊ မေစာင့္ႏုိင္ ဇြတ္လုပ္သြားတယ္။ ျပည္သူမ်က္ရည္ ေျခာက္ပါေစေတာ့လို႔ သေဘာမထားႏိုင္ဘဲ မဲလိမ္၊ မဲခိုး၊ မဲမသမာေတြနဲ႔ ေက်းလက္ေတာရြာေတြက လူေတြကို ေဘာလ္ပင္နဲ႔ ေဖာင္တိန္မေပးဘဲ သူတို႔လူနဲ႔ သူတို႔ အမွန္ျခစ္သြားတဲ့ ပြဲေလ။ တခ်ဳိ႕ရပ္ကြက္ ၿမိဳ႕နယ္ေတြက မဲစာရင္းမွာ မဲေပးႏုိင္သူဦီးေရက တေသာင္း၊ ေထာက္ခံမဲက တေသာင္းခြဲ။ အဲလို ကြဲလြဲခ်က္တသီႀကီးနဲ႔ တကမၻာလံုးအေပၚ ၿဖီးသြားတဲ့ လိမ္ပြဲႀကီးဆိုတာ သိၾကပါတယ္။

သူတို႔အဖို႔ ေတာ့ အရွက္ဆိုတာလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကဗ်ာဆရာ ဦးတင္မိုးစကားကို ကိုးကားေျပာရရင္ အရွက္ကို အေရခြံခြာ တေနရာမွာ ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္ၿပီ။ ဒီလုိပဲ ေျပာရမလား။ အရွက္ကို အေရခြံခြာ ၾကပ္ေျပးေနျပည္ေတာ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီလို႔ ေျပာလိုက္တာ အမွန္ဆံုးထင္ပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ လမ္းျပေျမပံု (၇) ခ်က္နဲ႔ အသက္ဆက္ဖို႔ လုပ္ေနတာ ရယ္စရာပါပဲ။ ကမၻာႏိုင္ငံတကာမွာ စိန္ေရႊဝတ္တာ ဂုဏ္မဟုတ္ေတာ့။ ပညာနဲ႔အသက္ေမြးမွ ဂုဏ္ရွိတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ မျမင္ဘူးလို႔ မူးျမစ္ထင္ ကိုယ့္သားသမီးကိုယ္ စိန္ေရႊဆင္။ တိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ကားသခ်ဳႋင္းက ကားမသာေတြကို ျမန္မာျပည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက မဟာ့မဟာအခြင့္အေရး ကားပါမစ္ေစ်း။ ႏိုင္ငံတကာမွာ အိမ္ေဖာ္အလုပ္ျပဳတ္ေတာင္ ထည္လဲသံုးႏိုင္တဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းပါမစ္ေစ်း။ အဲေလာက္အသိေလးနဲ႔ စခန္းသြားေနတဲ့ နအဖစစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္စီမံခန္႔ခြဲပံုုကို ျပည္သူတကာက ရႊံရွာစက္ဆုတ္ကုန္ၿပီ။

မမခင္က သူတို႔ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးခိုင္ၿမဲဖို႔ ရည္ရႊယ္တဲ့ လမ္းျပေျမပံု (၇)ခ်က္ထဲက အဓိကပစ္မွတ္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအေပၚ ျပည္သူေတြ ဘယ္လိုျမင္ၾကသလဲလို႔ ဟိုဟိုဒီဒီ လူမ်ဳိးစံု ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ ၾကားရတာ ေျပာရမလား။ တကယ့္ကို ဟားရပါတယ္။ တကၠစီဒ႐ိုင္ဘာတေယာက္က ေျပာတယ္၊ “အမႀကီးရာ … သူတို႔လိမ္တာညာတာ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးသိတယ္၊ က်ေနာ့္ကားေပၚမွာ ခရီးသည္ဆိုတာ ေျပာခ်င္တာ ေျပာၾကတာဗ်။ ထင္ရာျမင္ရာေပါ့။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအေၾကာင္းမ်ားေျပာရင္ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ႐ံႈးရဲ႕သားနဲ႔ အာဏာလႊဲမေပးတာကုိ စၿပီးဆဲေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕” တဲ့ရွင္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က မိတ္ေဆြ ကုန္သည္အႀကီးစားတေယာက္က “ ေဟ့ မမခင္ .. ဒီေကာင္ေတြ ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ နင္တို႔သိတာထက္ ငါက ပိုသိတယ္။ ေညာင္ႏွစ္ပင္ညီလာခံကတဲက ငါက ဆဲခ်င္ေနတာ။ အဲဒီမွာ ညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားအေၾကာင္း ငါသိတယ္၊ သိသမွ် နင့္ကို မိန္းကေလးမို႔လို႔ အားနာတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေျပာရမယ္၊ ဟိုတယ္ေကာင္းေကာင္းက ျပည့္တန္ဆာေခါင္းေတြဟ” တဲ့ရွင္။

ေဟာ … ေနာက္တေယာက္ေျပာျပန္ပါၿပီ။ သူက စစ္တပ္ကပါ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚက အရာခံဗိုလ္ႀကီးပါ။ လုပ္သက္ ႏွစ္ (၃၀) ေက်ာ္။ စစ္တပ္အေၾကာင္း ေနာေက်သူပါ။ သူက “ မမခင္ က်ေနာ္မေျပာခ်င္ဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ ရင္ထဲမွာ စိတ္ခ်မ္းမသာလို႔ ေျပာရမွာပါ၊ က်ေနာ္လဲ စစ္တပ္က၊ ဒါေပမဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းျဖစ္တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြလုပ္ပံု ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ ျပည္သူကို ထမင္းတလုပ္ေကၽြးဖို႔ စစ္တပ္ထဲမွာ အစည္းအေဝးလုပ္တာ တလေလာက္ၾကာတယ္၊ သဒၵါတရားေတာ္ေတာ္နည္းတဲ့ လူေတြ၊ စစ္တပ္မွာလဲ ေအာက္ေျခက မဲြေနတာပါ၊ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ စစ္တပ္ဟာ စစ္တပ္ထဲမွာပဲေနၿပီး တိုင္းျပည္ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္သူလက္ထဲ လႊဲေပးတာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ျမင္ပါတယ္၊ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာ အာဏာရွင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြပဲ ဆက္လုပ္ဦးမွာမို႔ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ မေထာက္ခံဘူးတဲ့”။ ကဲ … ဘယ္ႏွယ့္ရွိစ။

အဲလို ေျပာၾကဆိုၾကတဲ့အထဲမွာ မမခင္သေဘာအက်ဆံုးက ရပ္ကြက္ထဲက အေၾကာ္သည္ ေဒၚမယ္မရဲ႕ စကားပါပဲ။ အတန္းပညာမတတ္ေပမဲ့ ႐ုပ္ရွင္တို႔ ဇါတ္ပြဲတို႔ အၿမဲၾကည့္ၿပီး မွတ္သားထားတာေတြလည္း မ်ား၊ ျပည္ပသတင္းဌာနေတြလဲ အၿမဲနားေထာင္သူမို႔ အာပလာ ဗာလခ်ာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူသိတာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္သူပါ။ သူ႔ကို မမခင္က “ အေဒၚ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သန္းေရႊနဲ႔ အဖြဲ႔ကို မဲထည့္ဖို႔ ေမွ်ာ္ေနသလား” လို႔ ေမးၾကည့္လိုက္တာပါ။ ဒီေတာ့ သူက “အမယ္ေလးေတာ္ တူမႀကီးမို႔ ေမးရက္ေပတယ္၊ တူမႀကီး ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား၊ ‘ျမန္မာ့သဘင္ စင္ျမင့္ေပၚ တင့္တင့္တယ္တယ္ ထည္ဝါလွသေနာ္၊ ဇာတ္မင္းသားေလး သိန္းေဇာ္ သိန္းေဇာ္ တုိင္းျပည္က ေမွ်ာ္ တိုင္းျပည္က ေမွ်ာ္’ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလ၊ ႐ုပ္ကလဲေခ်ာ၊ အဆိုေကာင္း၊ အကေကာင္း၊ အေျပာေကာင္းမို႔ တိုင္းျပည္က ေမွ်ာ္တာေပါ့၊ တိုင္းျပည္ကို မြဲသထက္မဲြေအာင္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္မဲ့ အလုပ္ကို တိုင္းျပည္က မေမွ်ာ္၊ မေမွ်ာ္၊ ငါတတ္သမွ် အဆဲမ်ဳိးစံုနဲ႔ ေဟာဒီလို ေအာ္ ေအာ္ၿပီး ကေလာ္ဆဲခ်င္ပါေသးသတဲ့ေတာ္” တဲ့။